L'antéchrist - Maxime Le Forestier

Je ne suis pas du tout l’Antéchrist de service

J’ai même pour Jésus et pour son sacrifice

Un brin d’admiration, soit dit sans ironie

Car ce n’est sûrement pas une sinécure

Non, que de se laisser cracher à la figure

Par la canaille et la racaille réunies

Bien sûr, il est normal que la foule révère

Ce héros qui jadis partit pour aller faire

L’alpiniste avant l’heure en haut du Golgotha

En portant sur l'épaule une croix accablante

En méprisant l’insulte et le remonte-pente

Et sans aucun bravo qui le réconfortât !

Bien sûr, autour du front, la couronne d'épines

L'éponge trempée dans Dieu sait quelle bibine

Et les clous enfoncés dans les pieds et les mains

C’est très inconfortable et ça vous tarabuste

Même si l’on est brave et si l’on est robuste

Et si le paradis est au bout du chemin

Bien sûr, mais il devait défendre son prestige

Car il était le fils du ciel, l’enfant prodige

Il était le Messie et ne l’ignorait pas

Entre son père et lui, c'était l’accord tacite:

Tu montes sur la croix et je te ressuscite !

On meurt de confiance avec un tel papa

Il a donné sa vie sans doute mais son zèle

Avait une portée quasi universelle

Qui rendait le supplice un peu moins douloureux

Il savait que, dans chaque église, il serait tête

D’affiche et qu’il aurait son portrait en vedette

Entouré des élus, des saints, des bienheureux

En se sacrifiant, il sauvait tous les hommes

Du moins le croyait-il !

Au point où nous en sommes

On peut considérer qu’il s’est fichu dedans

Le jeu, si j’ose dire, en valait la chandelle

Bon nombre de chrétiens et même d’infidèles

Pour un but aussi noble, en feraient tout autant

Cela dit je ne suis pas l’Antéchrist de service

Ik ben helemaal niet de dienende Antichrist

Ik heb zelfs voor Jezus en voor zijn offer

Een beetje bewondering, laat het gezegd worden zonder ironie

Want een sinecure is het zeker niet

Nee, dan in het gezicht worden gespuugd

Door het gespuis en het uitschot verenigd

Natuurlijk is het normaal dat de menigte vereert

Deze held die ooit vertrok om te doen

De vroege bergbeklimmer op de top van Golgotha

Een overweldigend kruis op de schouders dragen

De belediging en de skilift verachten

En zonder enige felicitatie die hem troostte!

Natuurlijk, rond het voorhoofd, de doornenkroon

De spons gedoopt in God weet wat drank

En spijkers in voeten en handen geslagen

Het is erg ongemakkelijk en het stoort je

Zelfs als men moedig is en als men robuust is

En als het paradijs aan het einde van de weg is

Natuurlijk, maar hij moest zijn prestige verdedigen

Want hij was de zoon van de hemel, het wonderkind

Hij was de Messias en wist het

Tussen zijn vader en hem was de stilzwijgende afspraak:

Jij gaat aan het kruis en ik zal je doen opstaan!

Je sterft van vertrouwen met zo'n papa

Hij gaf zijn leven zonder twijfel, maar zijn ijver

Had bijna universeel bereik

Wat de beproeving een beetje minder pijnlijk maakte

Hij wist dat hij in elke kerk hoofd zou worden

Van poster en dat hij zijn uitgelichte portret zou hebben

Omringd door de uitverkorenen, de heiligen, de gezegenden

Door zichzelf op te offeren heeft hij alle mensen gered

Of dat dacht hij!

Waar we zijn

We kunnen aannemen dat hij erin genaaid is

De game, durf ik te zeggen, was de moeite waard

Veel christenen en zelfs ongelovigen

Zou voor zo'n nobel doel hetzelfde doen

Dat gezegd hebbende, ik ben niet de Antichrist van dienstbaarheid