L'ancêtre - Maxime Le Forestier

Notre voisin l’ancêtre était un fier galant

Qui n’emmerdait personne avec sa barbe blanche,

Et quand le bruit courut que ses jours étaient comptés,

On s’en fut à l’hospice afin de l’assister.

On avait apporté les guitares avec nous

Car, devant la musique, il tombait à genoux,

Excepté toutefois les marches militaires

Qu’il écoutait en se tapant le cul par terre.

Émules de Django, disciples de Crolla,

Toute la fine fleur des cordes était là

Pour offrir à l’ancêtre, en signe d’affection,

En guise de viatique, une ultime audition.

Hélas!

les carabins ne les ont pas reçus,

Les guitares sont restées à la porte cochère,

Et le dernier concert de l’ancêtre déçu

Ce fut un pot-pourri de cantiques, peuchère!

Quand nous serons ancêtres,

Du côté de Bicêtre,

Pas de musique d’orgue, oh!

non,

Pas de chants liturgiques

Pour qui avale sa chique,

Mais des guitares, cré nom de nom!

On avait apporté quelques litres aussi,

Car le bonhomme avait la fièvre de Bercy

Et les soir de nouba, parole de tavernier,

A rouler sous la table il était le dernier.

Saumur, Entre-deux-mers, Beaujolais, Marsala,

Toute la fine fleur de la vigne était là

Pour offrir à l’ancêtre, en signe d’affection,

En guise de viatique, une ultime libation.

Hélas!

les carabins ne les ont pas reçus,

Les litres sont restés a la porte cochère,

Et le coup de l'étrier de l’ancêtre déçu

Ce fut un grand verre d’eau bénite, peuchère!

Quand nous serons ancêtres,

Du côté de Bicêtre,

Ne nous faites pas boire, oh!

non,

De ces eaux minérales,

Bénites ou lustrales,

Mais du bon vin, cré nom de nom!

On avait emmené les belles du quartier

Car l’ancêtre courait la gueuse volontiers.

De sa main toujours leste et digne cependant

Il troussait les jupons par n’importe quel temps.

Depuis Manon Lescaut jusque à Dalila

Toute la fine fleur du beau sexe était là

Pour offrir à l’ancêtre, en signe d’affection,

En guise de viatique, une ultime érection.

Hélas!

les carabins ne les ont pas reçues,

Les belles sont restées à la porte cochère,

Et le dernier froufrou de l’ancêtre déçu

Ce fut celui d’une robe de soeur, peuchère!

Quand nous serons ancêtres,

Du côte de Bicêtre,

Pas d’enfants de Marie, oh!

non,

Remplacez-nous les nonnes

Par des belles mignonnes

Et qui fument, cré nom de nom!

Onze buurman de voorouder was een trotse galant

Die niemand lastig viel met zijn witte baard,

En toen het nieuws de ronde deed dat zijn dagen geteld waren,

We gingen naar het hospice om hem te helpen.

We hebben de gitaren meegenomen

Want voor de muziek viel hij op zijn knieën,

Met uitzondering van militaire marsen

Waar hij naar luisterde terwijl hij met zijn kont op de grond sloeg.

Volgelingen van Django, discipelen van Crolla,

Alle fijne bloemen van de touwtjes waren er

Aan de voorouder aanbieden, als een teken van genegenheid,

Als viaticum een ​​laatste auditie.

Helaas!

de schutters ontvingen ze niet,

De gitaren bleven in de porte-cochere,

En het laatste concert van de teleurgestelde voorouder

Het was een potpourri van hymnes, kleine schat!

Wanneer we voorouders zullen zijn,

Aan de kant van Bicêtre,

Geen orgelmuziek, oh!

Neen,

Geen liturgische gezangen

Voor wie zijn quid inslikt,

Maar gitaren, verdomme!

We hebben ook een paar liter meegenomen,

Omdat de man Bercy-koorts had

En op de avonden van nouba, woord van de herbergier,

Hij was de laatste die onder de tafel rolde.

Saumur, Entre-Deux-Mers, Beaujolais, Marsala,

Alle fijne bloemen van de wijnstok waren er

Aan de voorouder aanbieden, als een teken van genegenheid,

Als viaticum, een laatste plengoffer.

Helaas!

de schutters ontvingen ze niet,

De liters bleven in de porte-cochere,

En de stijgbeugel van de teleurgestelde voorouder

Het was een groot glas wijwater, kleine schat!

Wanneer we voorouders zullen zijn,

Aan de kant van Bicêtre,

Laat ons niet drinken, oh!

Neen,

Van deze mineraalwaters,

Benieten of lustralen,

Maar goede wijn, verdomme!

We hebben de schoonheden uit de buurt genomen

Omdat de voorouder de bedelaar gewillig runde.

Met zijn altijd wendbare en waardige hand wel

Hij stopte onderrokken bij alle weersomstandigheden.

Van Manon Lescaut naar Dalila

Al het neusje van de zalm was er

Aan de voorouder aanbieden, als een teken van genegenheid,

Als viaticum, een laatste erectie.

Helaas!

de schutters ontvingen ze niet,

De schoonheden verbleven in de porte-cochere,

En het laatste geritsel van de teleurgestelde voorouder

Het was die van een zusterjurk, schat!

Wanneer we voorouders zullen zijn,

Aan de kust van Bicêtre,

Geen kinderen van Maria, oh!

Neen,

Vervang ons nonnen

Door mooie schatjes

En wie rookt, verdomme!