Bonhomme - Maxime Le Forestier

Malgré la bise qui mord

La pauvre vieille de somme

Va ramasser du bois mort

Pour chauffer Bonhomme

Bonhomme qui va mourir

De mort naturelle

Mélancolique, elle va

A travers la forêt blême

Où jadis elle rêva

De celui qu’elle aime

Qu’elle aime et qui va mourir

De mort naturelle

Rien n’arrêtera le cours

De la vieille qui moissonne

Le bois mort de ses doigts gourds

Ni rien ni personne

Car Bonhomme va mourir

De mort naturelle

Non, rien ne l’arrêtera

Ni cette voix de malheur

Qui dit: «Quand tu rentreras

Chez toi, tout à l’heure

Bonhomm' sera déjà mort

De mort naturelle.»

Ni cette autre et sombre voix

Montant du plus profond d’elle

Lui rappeler que, parfois

Il fut infidèle

Car Bonhomme, il va mourir

De mort naturelle

Ondanks de kus die bijt

De arme oude vrouw

Ga wat dood hout oprapen

Om Bonhomme op te warmen

man die gaat sterven

Van natuurlijke dood

Melancholisch, ze gaat

Door het bleke bos

Waar droomde ze ooit

Van degene van wie ze houdt

Waar ze van houdt en die zal sterven

Van natuurlijke dood

Niets zal de cursus stoppen

Van de oude vrouw die oogst

Het dode hout van zijn gevoelloze vingers

Niets en niemand

Omdat Bonhomme gaat sterven

Van natuurlijke dood

Nee, niets houdt het tegen

Noch die stem van onheil

Wie zegt: "Als je thuiskomt"

Thuis, op elk moment

Bonhomme zal al dood zijn

Van natuurlijke dood."

Noch die andere donkere stem

Opstaan ​​uit diep in haar

Herinner hem eraan dat soms

Hij was ontrouw

Want man, hij gaat dood

Van natuurlijke dood