1980-2010 - Maxim

Es sind nicht viele, die sich zusammengefunden haben

Hier, wo wir unsere generation begraben

In einer schlichten kiste, aus einem schwarzen wagen

Auf den schultern unserer kinder vor uns hergetragen

Unsere mäntel wehen stumm im regen

Niemand faltet die hände, um für uns zu beten

Keine letzten worte, keine trauerreden

Keine nasen triefen, keine augen tränen

Keine lieder, keine fahnen

Kein weihrauch und kein amen

Wir kriegen nicht mal einen namen

Und alles, was auf unserem grabstein steht

Ist 1980 2010

Ein sonnenstrahl fällt auf den stein daneben

Wo unsere eltern stehn und ihre blumen niederlegen

Dort liegt ein traum begraben und er wird weiterleben

Während hier unkraut wächst und spinnen ihre netze weben

Ich schau zu den krähen, die in den ästen sitzen

Während sie erde über unsere überreste kippen

Keine taschentücher, keinen letzten segen

Und es ist jetzt schon so, als wären wir immer weggewesen

Und unsere grablichter treiben

Durch die rinnsteine hinein

In die offene see

Er zijn er niet veel die bij elkaar zijn gekomen

Hier waar we onze generatie begraven

In een simpele doos, uit een zwarte auto

Voor ons gedragen op de schouders van onze kinderen

Onze mantels waaien geruisloos in de regen

Niemand vouwt zijn handen om voor ons te bidden

Geen laatste woorden, geen lofprijzingen

Geen neuzen lopen, geen ogen tranen

Geen liedjes, geen vlaggen

Geen wierook en geen amen

We krijgen niet eens een naam

En alles geschreven op onze grafsteen

Is 1980 2010

Een zonnestraal valt op de steen ernaast

Waar onze ouders staan ​​en hun bloemen leggen

Een droom is daar begraven en hij zal voortleven

Terwijl hier onkruid groeit en hun web weeft

Ik kijk naar de kraaien die op de takken zitten

Terwijl ze aarde over onze overblijfselen laten vallen

Geen zakdoeken, geen laatste zegen

En het is al alsof we altijd weg zijn geweest

En onze graflichten drijven af

Door de goten naar binnen

In de open zee