Tonight In Bilbao - Mark Kozelek

I walked the old eroded streets

A million miles now have gone behind me

Walked in the room, soaked up its fumes

Surveyed the faces I am lying to

Gave what I had, I gave my heart

Though I was broken and falling apart

Gave for the memory of a friend

Not for myself and not for them

When I was done I met someone

She came in from the storm so bright and welcome

Her friends came and swept her away

Disappeared like coyotes off on dark high plains

I looked across the river so still

Trying to remember

Where it was last night I laid my head to sleep

Where the empty night hung heavily over

I left Bilbao, went to Madrid

To Barcelona, to Pamplona

Where every ghost unto me known

Haunted me

I flew in over the red clay roofs

And floated through the clouds as they swelled and shook

The bronze-tinted land and sea

And houses rolled in hills like yellowing teeth

When we touched down, opened my eyes to the sun

The dizzying air filled my lungs

And just as soon she’d woken me

My eyes blurry, my mind heavy

I left Milan, I went to Rome

And carried her aroma on to Verona

And all the kindness she had shown

Was only a dream

The flurries danced on cold gray tombs

The frozen lots where ignored souls loomed

As last rays of daylight died

I’m blowing into my hands and clearing my eyes

And as the train pulled away from Cologne

The noise dimmed, once so loudly it had grown

And as the engines burned through the night

I stared off at far away lights

I left Berlin and I came home

To sleepy potions of blue oceans

Where my love so selflessly

Awaited me

I long to feel her light so warm

My thoughts racing to the places

Where her room invitingly

Awaited me

As the ocean brings in its high tide

As the darkness sets upon the beach

As we drive we look out at black cows

Glowing store windows in old gold rush towns

Over the bridge, the city sparkles so bright

Our hungry stomachs smell bread rise

Dim light of television, bedding soft down

And hear the perfect night as foghorns sound

Ik liep door de oude geërodeerde straten

Er ligt nu een miljoen mijl achter me

Liep de kamer binnen, nam de dampen op

Ik heb de gezichten onderzocht waar ik tegen lieg

Gaf wat ik had, ik gaf mijn hart

Hoewel ik gebroken was en uit elkaar viel

Gegeven voor de nagedachtenis van een vriend

Niet voor mezelf en niet voor hen

Toen ik klaar was, ontmoette ik iemand

Ze kwam uit de storm zo helder en welkom

Haar vrienden kwamen en veegden haar weg

Verdwenen als coyotes op donkere hoogvlaktes

Ik keek zo stil over de rivier

Proberen te onthouden

Waar het gisteravond was, legde ik mijn hoofd in slaap

Waar de lege nacht zwaar over hing

Ik verliet Bilbao, ging naar Madrid

Naar Barcelona, ​​naar Pamplona

Waar elke geest voor mij bekend is

achtervolgde mij

Ik vloog over de daken van rode klei

En zweefde door de wolken terwijl ze opzwollen en trilden

Het bronskleurige land en de zee

En huizen rolden in heuvels als vergelende tanden

Toen we landden, opende mijn ogen voor de zon

De duizelingwekkende lucht vulde mijn longen

En zodra ze me wakker had gemaakt

Mijn ogen wazig, mijn geest zwaar

Ik verliet Milaan, ik ging naar Rome

En droeg haar geur naar Verona

En alle vriendelijkheid die ze had getoond

Was maar een droom

De vlagen dansten op koude grijze graven

De bevroren kavels waar genegeerde zielen opdoemden?

Toen de laatste zonnestralen stierven

Ik blaas in mijn handen en maak mijn ogen schoon

En toen de trein wegreed uit Keulen

Het geluid zwakte af, ooit zo hard dat het was gegroeid

En terwijl de motoren de hele nacht doorbrandden

Ik staarde naar lichten in de verte

Ik verliet Berlijn en ik kwam thuis

Naar slaperige drankjes van blauwe oceanen

Waar mijn liefde zo onbaatzuchtig is

Wachtte op mij

Ik verlang ernaar om haar licht zo warm te voelen

Mijn gedachten razen naar de plaatsen

Waar haar kamer uitnodigend is

Wachtte op mij

Terwijl de oceaan vloed binnenbrengt

Terwijl de duisternis op het strand ondergaat

Terwijl we rijden kijken we uit naar zwarte koeien

Gloeiende etalages in oude goudkoortssteden

Over de brug schittert de stad zo helder

Onze hongerige magen ruiken brood dat rijzen

Gedimd licht van televisie, beddengoed zacht dons

En hoor de perfecte nacht terwijl de misthoorns klinken