Небо. Крепости. Рельсы - Margenta

Ощущение неба – это ведь музыка!

Только серьёзнее.

Ощущение входа в закат и бездонный рассвет.

Облака застывают внизу, разругавшись со звёздами,

А ты тянешься выше, и выше, и выше… И вот тебя уже нет.

Воздух тени несёт на ладонях, помеченных грозами,

Тебя молнии славят и дарят хрустальный венец,

На израненный лоб твой, целованный поздними розами,

Свет наложит печать.

Не сегодня, не завтра, не здесь.

Здесь земля бредит жизнью в жестоких условьях НЕсовести,

Мелом классики дней чертит в городе хмурая ночь,

Здесь на рельсы метро обречённо бросаются новости,

Субмаринами мысли ложатся на древнее дно.

Тема крыльев и неба испита, избита Нелепостью,

Кровью харкая, метит случайный несвежий платок…

И мы вместе сдаём и сдаём свои самые лучшие крепости,

Убегая от своры шутов перекормленных – прочь со всех ног.

De lucht voelen is muziek!

Alleen serieuzer.

Het gevoel de zonsondergang en de bodemloze dageraad binnen te gaan.

Wolken bevriezen beneden, ruziënd met de sterren,

En je reikt hoger, en hoger, en hoger ... En nu ben je weg.

De lucht draagt ​​schaduwen op de handpalmen gemarkeerd door onweersbuien,

Bliksems verheerlijken je en geven je een kristallen kroon,

Op je gewonde voorhoofd, gekust door late rozen,

Licht zal verzegelen.

Niet vandaag, niet morgen, niet hier.

Hier is de aarde lyrisch over het leven in de wrede omstandigheden van GEEN geweten,

Met krijt van de klassiekers van dagen trekt een sombere nacht in de stad,

Hier op de metrorails haasten zich gedoemd nieuws,

Onderzeeërs gedachten vallen op de oude bodem.

Het thema van vleugels en lucht is dronken, geslagen door absurditeit,

Bloed spugen, markeert een willekeurige muffe zakdoek ...

En samen geven we ons over en geven we onze beste forten over,

Weglopen voor een troep narren die overvoerd zijn - weg met alle benen.