Я усмiхнусь тобi - Марія Бурмака

Я усмiхнусь тобi крiзь сльози, їдь

Бо профiль вiтру вранiшньго строїть,

Твiй корабель у гаванi стоїть

Гoтовий до дороги.

А берег знов пустельний i нiчий,

А чорна буря розпустила крила.

Але я сонце вишила вночi

На тих вiтрилах.

Ти може не повернешся назад,

Далекий голос так спiває тужно,

Твоя любов як дзвiн старих балад —

Гiрка i вiдчайдушна…

З твоїх стихiй немає вороття,

Моря шумлять i холодно на свiтi.

Таких, як ти чекають все життя.

Заради митi.

Весняний вiтре зустрiчей i втеч,

Покинеш дiм, любитимеш чужинку.

Ти з тих, якi цiлують спершу меч.

А потiм жiнку…

Ik zal naar je glimlachen door tranen heen, go

Omdat het profiel van de ochtendwind zich opbouwt,

Uw schip ligt in de haven

Klaar voor de weg.

En de kust is verlaten en niemand meer,

En de zwarte storm spreidde zijn vleugels.

Maar ik borduurde de zon 's nachts

Op die zeilen.

Je mag niet teruggaan,

Een verre stem zingt zo droevig,

Je liefde is als een bel van oude ballads -

Bitter en wanhopig...

Er is geen poort van uw elementen,

De zeeën zijn lawaaierig en koud in de wereld.

Mensen zoals jij hebben je hele leven gewacht.

Vanwege het moment.

Lentewind van ontmoetingen en ontsnappingen,

Je gaat het huis uit, je gaat van een vreemde houden.

Jij bent een van degenen die als eerste het zwaard kust.

En dan de vrouw...