Я люблю твої кроки - Марія Бурмака

Я люблю твої кроки у тихих садах

Де троянди густi, мов туман бiля вiкон

Молодесенький мiсяць i срiбний наш дах

I неторканий смуток один в них великий

Може все це приснилось комусь i колись

Тих садiв нереальний причаєний подих,

Ти забутий навiки, ти рiдний наскрiзь,

Я люблю твої кроки у тишi по сходах

Тi троянди чекають давно не тебе

Хто там знає, що їм може й сто навiть рокiв

Я люблю твої кроки нiколи й нiде

Я люблю твої кроки, люблю твої кроки.

Я люблю твої кроки нiзвiдки вночi

В тих садах, де немає нi саду, нi дому,

Але є ще тi сходи i є тi ключi,

Лиш дверей не вiдчинить нiхто i нiколи.

Ik hou van je stappen in stille tuinen

Waar rozen dik zijn, zoals mist bij ramen

De jonge maan en ons zilveren dak

En het onaangeroerde verdriet van een van hen is geweldig

Misschien heeft iemand ooit van dit alles gedroomd

Die tuinen hebben een onwerkelijk verborgen adem,

Je bent voor altijd vergeten, je bent inheems door,

Ik hou van je stappen in stilte op de trap

Die rozen wachten al lang niet meer op je

Wie weet dat ze misschien zelfs honderd jaar oud zijn

Ik hou van je stappen, nooit en nergens

Ik hou van je stappen, ik hou van je stappen.

Ik hou van je voetstappen uit het niets 's nachts

In die tuinen waar noch een tuin noch een huis is,

Maar er zijn nog steeds die trappen en die sleutels,

Alleen zal niemand ooit de deur openen.