Marche funèbre - Manu MIlitari

J’ai l'âge que le monde te demande pu ton âge

Mais y se demande si tu te pisses dessus chu dans un hospice

Comme une espèce de pute qui s’est remise au crack

Mes muscles m’abandonnent, mes os craquent

Mes yeux cherchent leur vigueur sur des photos d’jeunesse

Pu capable de bander, j’check même pu d’film de fesses

Des grosses veines bleues défigurent mon visage

Sur ma chaise berçante, j’ai l’autoroute comme paysage

Ma vie s’résume à attendre, qu’on vienne me visiter

Ou qu’la mort arrête enfin d’hésiter

Pis quoi d’neuf?

A part ça pas grand chose

Là j’vomis mes poumons, demain ma vessie explose

Ya des cultures où j’srais valorisé

Ici, malheureusement, d’la société chu la risé

Chu celui qu’on opère quand y est mentalement pas là

Celui à qui on a peur de demander comment ça va

C’est l’heure où les vrais hommes s’affirment

C’est l’heure où les grandes gueules s’la ferment

Marche funèbre, écoute ça peut s’faire en

Une seconde, t’es pas différent

J’ai fait ma vie grâce à l’entreprise qui m’a parrainé

Pour a peu près 28 mille par année

La réussite s’mesure comme une science exacte

Moi ma femme m’a rien qu’donné un enfant point 4

Chez les autres, j’ai cherché d’l’approbation

Le seul sens à la vie s’trouve dans la reproduction

Faique dans une relation pas gâché par la jalousie

Dans une bonne femelle chaude comme l’Andalousie

Mais dans la paix aussi parce y’a trop d’inégalité

Ici comme ailleurs, pis ça fait longtemps d’ailleurs

Qu’on sent monter l’odeur d’la révolte

Pour qu’les riches comprennent c’pas pour rien si on les vole

J’fouille dans mes souvenirs pour une bouée

J’ai pas la maladie d’la mémoire trouée

Mais y’a rien a trouvé vu qu’tout est d’avance perdu

Chaque heure blesse, la dernière tue

J’ai 78 ans d’moyenne, chui ''dead''

Dans mon cercueil, en train d’pourrir, Amen

Les gens s’recueillent tout autour d’ma carcasse

Mais j’laisse pas d’héritage pour les rapaces

La cloche rappelle la dureté d’la chapelle

Éblouissante derrière l’feu d’ses chandelles

Le décor en or, l’encen qui fume sur l’autel

Bref, il manque a rien, l’ambiance est mortelle

Le prêtre débarque dans sa belle robe de satin

Le v’là qui bullshit encore le monde en latin

Les gens sont priés de faire des dons

Avant de retourner chez eux

Restez pour la réception

Y’a des sandwiches aux œufs

C’est là…

Ik ben de leeftijd die de wereld je vraagt ​​voor je leeftijd

Maar hij vraagt ​​zich af of je in een hospice op jezelf piest

Als een of andere teef die weer ging kraken

Mijn spieren laten me in de steek, mijn botten kraken

Mijn ogen zoeken hun kracht op foto's van de jeugd

Kan een stijve krijgen, ik controleer zelfs een kontfilmpje

Grote blauwe aderen ontsieren mijn gezicht

Op mijn schommelstoel heb ik de snelweg als landschap

Mijn leven draait helemaal om wachten tot iemand me komt bezoeken

Of dat de dood eindelijk stopt met aarzelen

Dus, wat is er nieuw?

Verder niet veel

Daar kots ik mijn longen uit, morgen ontploft mijn blaas

Er zijn culturen waarin ik gewaardeerd zou worden

Hier is de samenleving helaas een lachertje

Shu degene die we opereren als we er mentaal niet zijn

Degene die je niet durft te vragen hoe het met je gaat

Het wordt tijd dat echte mannen zich laten gelden

Het is tijd dat grote monden hun mond houden

Begrafenismars, luister het kan in

Wacht even, je bent niet anders

Ik leefde van het bedrijf dat mij sponsorde

Voor ongeveer 28 duizend per jaar

Succes wordt gemeten als een exacte wetenschap

Ik, mijn vrouw gaf me alleen een kind punt 4

Ik zocht onder andere naar goedkeuring

De enige betekenis van het leven is reproductie

Gedaan in een relatie die niet wordt ontsierd door jaloezie

In een goede hete vrouw zoals Andalusië

Maar in alle rust ook omdat er te veel ongelijkheid is

Hier als elders, en het is lang geleden

Dat we de geur van opstand kunnen ruiken

Zodat de rijken begrijpen dat het niet voor niets is als we ze beroven

Ik zoek in mijn herinneringen naar een boei

Ik heb niet de ziekte van een beschadigd geheugen

Maar er is niets gevonden aangezien alles bij voorbaat verloren gaat

Elk uur doet pijn, de laatste doodt

Ik ben gemiddeld 78 jaar oud, ik ben ''dood''

In mijn doodskist, rottend, Amen

Mensen verzamelen zich rondom mijn karkas

Maar ik laat geen erfenis na voor roofvogels

De bel herinnert aan de hardheid van de kapel

Oogverblindend achter het vuur van haar kaarsen

Het gouden decor, de wierook die op het altaar rookt

Kortom, er ontbreekt niets, de sfeer is moordend

De priester arriveert in zijn prachtige satijnen gewaad

De hier die nog steeds de wereld onzin in het Latijn

Mensen worden gevraagd om te doneren

Alvorens naar huis te gaan

Blijf voor de receptie

Er zijn eiersandwiches

Het is hier...