La fiancée du timbalier - Malicorne

Monseigneur le duc de Bretagne

A pour les combats meurtriers

Convoqué de Nante à Mortagne

Dans la plaine et sur la montagne

L’arrière-ban de ses guerriers

Ce sont des barons dont les armes

Ornent des forts ceints d’un fossé

Des preux vieillis dans les alarmes

Des écuyers, des hommes d’armes

L’un d’entre eux est mon fiancé

Il est parti pour l’Aquitaine

Comme timbalier, et pourtant

On le prend pour un capitaine

Rien qu'à voir sa mine hautaine

Et son pourpoint d’or éclatant

J’ai dit à notre abbé : — Messire

Priez bien pour tous nos soldats !

-

Et comme on sait qu’il le désire

J’ai brûlé trois cierges de cire

Sur la châsse de saint Gildas

Il doit aujourd’hui de la guerre

Revenir avec monseigneur

Ce n’est plus un amant vulgaire

Je lève un front baissé naguère

Et mon orgueil est du bonheur

Le duc triomphant nous rapporte

Son drapeau dans les camps froissé

Venez tous sous la vieille porte

Voir passer la brillante escorte

Et le prince, et mon fiancé

Mes soeurs, à vous parer si lentes

Venez voir près de mon vainqueur

Ces timbales étincelantes

Qui sous sa main toujours tremblantes

Sonnent, et font bondir le coeur

Venez surtout le voir lui-même

Sous le manteau que j’ai brodé

Qu’il sera beau, c’est lui que j’aime

Il porte comme un diadème

Son casque, de crins inondé

Sur deux rangs le cortège ondoie

D’abord, les piquiers aux pas lourds

Puis sous l'étendard qu’on déploie

Les barons en robe de soie

Avec leurs toques de velours

Voici les chasubles des prêtres

Les hérauts sur un blanc coursier

Tous en souvenir des ancêtres

Portent l'écusson de leurs maîtres

Peint sur leur corselet d’acier

Admirez l’armure persane

Des templiers, craints de l’enfer

Et sous la longue pertuisane

Les archers venus de Lausanne

Vêtus de buffle, armés de fer

Le duc n’est pas loin, ses bannières

Flottent parmi les chevaliers

Quelques enseignes prisonnières

Honteuses, passent les dernières

Mes soeurs, voici les timbaliers !

Elle dit, et sa vue errante

Plonge dans les rangs serrés

Puis, dans la foule indifférente

Elle tombe froide et mourante

Les timbaliers étaient passés

Monseigneur de hertog van Bretagne

A voor dodelijke gevechten

Opgeroepen van Nantes naar Mortagne

In de vlakte en op de berg

De achterbank van zijn krijgers

Het zijn baronnen wiens armen

Sier forten omringd door een gracht

Aanbidders oud in alarm

Squires, strijders

Een van hen is mijn verloofde

Hij vertrok naar Aquitanië

Als paukenist, en toch

We houden hem voor een kapitein

Gewoon om zijn hooghartige gezicht te zien

En zijn oogverblindende gouden jerkin

Ik zei tegen onze abt: - Sir

Bid goed voor al onze soldaten!

-

En zoals we weten, verlangt hij

Ik heb drie waskaarsen gebrand

Op het heiligdom van Sint Gildas

Hij is vandaag oorlog verschuldigd

Keer terug met Monseigneur

Hij is niet langer een vulgaire minnaar

Ik trek een eenmaal verlaagd voorhoofd op

En mijn trots is geluk

De triomfantelijke hertog meldt

Zijn vlag in de verfrommelde kampen

Kom allemaal onder de oude deur

Zie de briljante escort voorbij komen

En de prins, en mijn verloofde

Mijn zusters, om je zo traag te versieren

Kom kijken in de buurt van mijn winnaar

Deze sprankelende pauken

Wie onder zijn nog steeds trillende hand?

Bel en laat het hart springen

Kom hem vooral zelf zien

Onder de jas die ik borduurde

Hoe knap zal hij zijn, hij is degene van wie ik hou

Hij draagt ​​als een tiara

Zijn helm, van paardenhaar overstroomd

In twee rijen golft de processie

Eerst de zwaarvoetige piekeniers

Dan onder de vlag die we ontvouwen

De in zijde geklede baronnen

Met hun fluwelen mutsen

Hier zijn de kazuifels van de priesters

De herauten op een wit ros

Allemaal ter nagedachtenis aan de voorouders

Draag het wapen van hun meesters

Geschilderd op hun stalen corselet

Bewonder Perzische wapenrusting

Tempeliers, gevreesd door de hel

En onder de lange partizaan

Boogschutters uit Lausanne

Gekleed in buffel, gewapend met ijzer

De hertog is niet ver, zijn banieren

Zweven tussen de ridders

Een paar gevangen tekens

Beschaamd, geef de laatste door

Mijn zusters, hier zijn de paukenisten!

Zegt ze, en haar dwalende zicht

Duik in de serried gelederen

Dan, in de onverschillige menigte

Ze valt koud en stervende

De paukenisten waren voorbij