The Transient - Major Parkinson

Suicide is painless in the town where I was born

Life became a suffocated way to block the world out from my own

Upon the carousel that no one wants to ride

I carry piles of smiles and joyful happy moments

In a maze of blazing colors from my childhood

Now there’s something rotten in the state of being me

The fear of never feeling anything at all

The backbone in the eye

Now I got chocolate colored crackers

In a mouth of broken teeth

Where the tongue of time whips many marks

But I’ll keep the scars as long as they’re not bleeding

And my name has long since withered

From the headstone of my home

But I fled this town to find a place

For restless, uncaressed, unfitted minds to settle down

But what I found

I’m still a stranger

How will they know that it is me

Suicide is painless in the town where I was born

Life became a suffocated way to block the world out from our own

Upon the carousel that no one wants to ride

We carry piles of smiles

And joyful happy moments

In a maze of blazing colors of our lies

Zelfmoord is pijnloos in de stad waar ik ben geboren

Het leven werd een verstikte manier om de wereld buiten de mijne te houden

Op de carrousel waar niemand op wil rijden

Ik draag stapels glimlachen en vreugdevolle gelukkige momenten

In een doolhof van felle kleuren uit mijn kindertijd

Nu is er iets rots in de staat van mij zijn

De angst om nooit iets te voelen

De ruggengraat in het oog

Nu heb ik chocoladekleurige crackers

In een mond van gebroken tanden

Waar de tong des tijds veel sporen nalaat

Maar ik bewaar de littekens zolang ze niet bloeden

En mijn naam is al lang verdord

Vanaf de grafsteen van mijn huis

Maar ik ben uit deze stad gevlucht om een ​​plek te vinden

Voor rusteloze, ongestreelde, ongeschikte geesten om tot rust te komen

Maar wat ik vond

Ik ben nog steeds een vreemdeling

Hoe weten ze dat ik het ben?

Zelfmoord is pijnloos in de stad waar ik ben geboren

Het leven werd een verstikte manier om de wereld van de onze af te sluiten

Op de carrousel waar niemand op wil rijden

We dragen stapels glimlachen met zich mee

En vrolijke gelukkige momenten

In een doolhof van felle kleuren van onze leugens