Лучинушка - Людмила Зыкина

Ночь темна-темнёхонька, всюду — тишина,

А я сижу, младёшенька, свечеру одна.

Словно мать желанная по сынке одном

Плачет неустанная буря за окном.

До земли рябинушка гнется и скрипит,

А лучина моя, лучинушка неясно горит.

Я ли не примерная на селе жена?

Как собака верная, мужу предана.

Я ли не охотница жить с людьми в ладу?

Я ли не работница в летнюю страду?

Отработы спинушка и теперь болит…

Лучина, моя лучинушка, не ясно горит.

Милые родители, сваха и родня,

Лучше б вы замучили, извели меня.

Я тогда не стала бы плакаться на вас.

Сладко ли вам жалобы слушать каждый раз?

Ох, тоска-кручинушка мне сердце тяготит,

А лучина моя, лучинушка неясно горит.

De nacht is donker, donker, overal is stilte,

En ik zit, schat, alleen in het kaarslicht.

Als een moeder die alleen door haar zoon wordt begeerd

Een meedogenloze storm huilt buiten het raam.

De lijsterbes buigt en kraakt naar de grond,

En mijn splinter, de splinter brandt onduidelijk.

Ben ik geen voorbeeldige echtgenote in het dorp?

Als een trouwe hond, toegewijd aan haar man.

Ben ik geen jager om in harmonie met mensen te leven?

Ben ik geen werknemer in het zomerseizoen?

Terug van werk en nu doet het pijn...

De fakkel, mijn fakkel, brandt niet duidelijk.

Beste ouders, matchmaker en nabestaanden,

Het zou beter zijn als je me martelde, me uitputte.

Dan zou ik niet om je huilen.

Vind je het fijn om elke keer naar klachten te luisteren?

Oh, melancholie-kruchinushka weegt op mijn hart,

En mijn splinter, de splinter brandt onduidelijk.