Баллада о спасенном хлебе - Людмила Зыкина

Этим летом, землю не щадя,

Солнце жгло без ветра и дождя.

Лес горел, окутал дым луга,

И хлебов шумели берега.

Припев: Как живешь теперь ты без меня?

Помнишь, я не вышел из огня…

Нет дороже хлеба ничего,

Он из сердца растет моего.

Занимался над землею день,

И березой колыхалась тень,

Вдруг на полем взвился к небу смерч —

Подошла вплотную к хлебу смерть.

Обожгло и руки, и глаза.

И зерно, как черная слеза.

Я сражался яростно с огнем,

Был тот день моим последним днем.

Пахнет хлеб и солнцем, и землей,

И слезой, и ветром, и грозой.

Сколько в нем заботы и труда,

Сколько людям он несет добра!

Deze zomer, de aarde niet sparend,

De zon brandde zonder wind en regen.

Het bos brandde, omhulde de rook van de weide,

En de oevers ritselden van brood.

Koor: Hoe leef je nu zonder mij?

Onthoud, ik kwam niet uit het vuur...

Er is niets kostbaarder dan brood

Het groeit vanuit mijn hart.

Verloofd tijdens de dag van de aarde

En een schaduw zwaaide als een berk,

Plots steeg er een tornado op naar de lucht in het veld -

De dood kwam dicht bij het brood.

Het brandde aan beide handen en ogen.

En het graan is als een zwarte traan.

Ik vocht fel met vuur,

Die dag was mijn laatste dag.

Brood ruikt zowel naar de zon als naar de aarde,

En een traan, en een wind, en een onweer.

Hoeveel zorg en werk zit erin,

Hoeveel mensen brengt hij goed!