On a jeté les anneaux - Lynda Lemay

Je t’ai rejoint au bout du quai

Le bout d’une barge au bout du nez

On s’est parlé par courtes phrases

Un peu comme un vieux couple qui jase

On s’est parlé sans trop en dire

Par petites bribes de beaux souv’nirs

Comme ces jours où on va aux pommes

Comme ces jours où ça sent l’automne

J’suis accourue dès que j’t’ai vu

J’ter un coup d'œil vers la fenêtre

De cette maison que j’n’habite plus

De ce cocon qui m’a vu naître

Je t’ai rejoint au bout du quai

Parce que c’est là que l’on allait

À l'époque où les soirs d'été

L'éternité se parfumait

On s’est cueilli des confidences

On s’est mis à sentir l’automne

Comme une Eve affamée, je pense

Que j’ai croqué dans ton cœur d’homme

Y avait un goût de mon enfance

Comme ces jours où on va aux pommes

Ce temps avant qu’l’hiver commence

Ce temps où notre vie est bonne

Et c’est au bout du petit quai qu’on a j’té les anneaux

Comme une ancre

Au bout du quai qui prend les vagues de tous les bateaux

Que l’on manque

On sait qu’on s’est raté de peu

On retient nos sanglots

En silence

On a quitté le bout du quai

Les yeux ternis comme nos alliances

On a bêtement laissé couler

Comme coule tant de romances

Est-ce par lâcheté ou par courage

Qu’on s’est noyés un peu d’histoires?

Quand la dernière vague d’une barge

Qui passait par là par hasard

Appelle-t-on ça une coïncidence

La même visite au même village

Et la frappante ressemblance

De deux échecs, de deux ménages?

On sait qu’on s’est raté de peu

On retient nos sanglots

En silence

Ik ontmoette je aan het einde van het dok

Het einde van een aak aan het einde van de neus

We spraken in korte zinnen

Een beetje zoals een oud stel dat aan het chatten is

We hebben gepraat zonder te veel te zeggen

Door kleine stukjes mooie herinneringen

Zoals die appelplukdagen

Zoals die dagen dat het naar de herfst ruikt

Ik rende weg zodra ik je zag

Ik gluur uit het raam

Van dit huis waar ik niet meer in woon

Uit deze cocon die me zag geboren worden

Ik ontmoette je aan het einde van het dok

Want daar gingen we heen

Toen zomeravonden

Eeuwigheid geurig

We verzamelden vertrouwen

We begonnen de herfst te ruiken

Als een hongerige Eva, denk ik

Dat ik in je menselijke hart beet

Er was een voorproefje van mijn kindertijd

Zoals die appelplukdagen

Die tijd voordat de winter begint

Deze keer dat ons leven goed is

En het was aan het einde van de kleine kade dat we de ringen gooiden

als een anker

Aan het einde van het dok dat de golven van alle boten opvangt

Wat we missen

We weten dat we elkaar net hebben gemist

We houden onze snikken in

stil

We verlieten het einde van het dok

Ogen bezoedeld als onze trouwringen

We hebben het dwaas laten gaan

Zoals zoveel romances vloeien

Is het uit lafheid of moed?

Hebben we een beetje gedoe verdronken?

Wanneer de laatste golf van een aak

Wie kwam er toevallig voorbij

Noem je het toeval?

Hetzelfde bezoek aan hetzelfde dorp

En de opvallende gelijkenis

Twee mislukkingen, twee huishoudens?

We weten dat we elkaar net hebben gemist

We houden onze snikken in

stil