Debout sur les pissenlits - Lynda Lemay

T’as ni cogné ni sonné

T’as longé le mur du côté

Et te voici, debout sur les pissenlits

Tu vois jouer mes enfants

Et j’les entends qui crient «Maman»

«Y'a un monsieur qu’est bizarre

A coté d’la balançoire

Viens lui parler nous on comprend pas son histoire»

Et me voici près de toi

J’suis ébahie que tu sois là

Tu n’as pas changé d’un brin

C’qui est différent, c’est que t’es sur mon terrain

C’qui est différent, c’est qu’ma main ne vit plus dans ta

Main

Tu n’as pas changé du tout

A part qu’y a mes enfants qui jouent

Autour de toi, autour de nous

Y’a quelque chose qui cloche là dessous

T’as commencé à parler

J’ai commencé à pleurer

Puis les enfants ils se sont mis à pas t’aimer

«Maman c’est qui ce monsieur

Qui fout des larmes dans tes yeux?»

Je leur explique à demi

Que t’es disons un ami

Ça leur suffit

Ils s’réfugient dans la maison

J’ai fais exprès, j’ai pas dit

Ni d’où tu viens ni ton prénom

J’me sens comme prise ne otage

J’me sens coupable d’avoir les deux yeux qui nagent

J’me sens coupable de ne pas te défendre au passage

J’me sens comme pas très correcte

Face aux visages dans la fenêtre

De mes enfants qui font la tête

Y’a quelque chose qui cloche

Mais j’reste

A écouter tes versions

De notre fin de passion

Et j’ai le cur qui s’empiffre d'émotion

J’suis affamée comme un lion

J’ai rien qu’envie de mordre à fond

Dedans ta bouche en mouvement

Qui me dit tout simplement

Les mots qui touchent

Qui font mouche comme avant

J’suis nostalgique à mourir

Je pleus des larmes de désir

Tu n’as pas changé d’une miette

C’qui est différent c’est les enfants qui nous guettent

C’qui est différent c’est que ma vie moi ben je l’ai

Refaite

Les pissenlits vont flétrir

Leurs cheveux jaunes vont pâlir

Devenir poussière et puis partir

Y’a quelque chose qu’est moche à mourir

Ça y est j’entends les gamins

Me dire «Maman on a faim»

J’regarde ma montre il est déjà midi et vingt

Ça fait deux heures qu’on est là

Deux heures que tu me tends les bras

Dans ma petite cervelle

J’suis déjà toute infidèle

Ça faisait longtemps que j’m'étais pas sentie si belle

J’m’entends de dire «Désolée, y’a les enfants qui

M’appellent»

Je monte sur mon balcon

Quand j’me retourne t’as les yeux comme des rayons

Tu fais demi-tour et soudain je suis prise de frissons

Tu longes le mur du côté

Et ta voiture eh ben je l’entends démarrer

Et au lieu de te retenir

J’prends une casserole j’mets d’l’eau à bouillir

Il est midi quarante-quatre

Les gamins mangent des pâtes

Moi j’suis dehors à genoux sur le gazon

Un pissenlit dans les mains, qui a la marque de ton talon

T’avais fait ça y’a dix ans

Revenir me voir en coup d’vent

Quand mon plus vieux il était encore au biberon

N’as tu pas vu que son frère, il a les yeux comme des

Rayons

Neuf ans et quelques poussières

Et ta fossette sur le menton?

Je klopte noch belde

Je rende langs de zijmuur

En hier sta je dan, staande op de paardebloemen

Je ziet mijn kinderen spelen

En ik hoor ze "Mam" roepen

"Er is een heer die raar is"

Naast de schommel

Kom met hem praten, we begrijpen zijn verhaal niet."

En hier ben ik naast je

Ik ben verbaasd dat je hier bent

Je bent niets veranderd

Wat anders is, is dat je op mijn land bent

Wat anders is, is dat mijn hand niet langer in je leeft

Hand

Je bent helemaal niet veranderd

Behalve dat er mijn kinderen zijn die spelen

Om jou, om ons heen

Er is iets mis daar beneden

Je begon te praten

ik begon te huilen

Toen begonnen de kinderen niet van je te houden

"Mam, wie is deze meneer?

Wie zet er tranen in je ogen?

Ik leg het ze half uit

Wat zeg je een vriend

Dat is genoeg voor hen

Ze zoeken hun toevlucht in het huis

Ik deed het met opzet, ik zei niet

Noch waar je vandaan komt, noch je voornaam

Ik voel me gegijzeld

Ik voel me schuldig omdat ik beide ogen heb die zwemmen

Ik voel me schuldig omdat ik je onderweg niet heb verdedigd

Ik heb het gevoel dat ik niet erg correct ben

Geconfronteerd met de gezichten in het raam

Van mijn kinderen mokken

Er is iets mis

Maar ik blijf

Om naar uw versies te luisteren

Van ons einde van passie

En mijn hart vult zich met emotie

Ik heb honger als een leeuw

Ik wil gewoon een diepe hap nemen

In je bewegende mond

Wie vertelt het me gewoon?

woorden die raken

Wie vliegt zoals voorheen

Ik ben nostalgisch naar de dood

Ik huil tranen van verlangen

Je bent geen steek veranderd

Wat anders is, zijn de kinderen die naar ons kijken

Wat anders is, is dat mijn leven, nou ja, ik heb het

vernieuwd

Paardebloemen zullen verwelken

Hun gele haar zal bleek worden

Word stof en ga dan weg

Er is iets lelijks om voor te sterven

Dat is het, ik hoor de kinderen

Zeg me "Mam, we hebben honger"

Ik kijk op mijn horloge het is al twaalf en twintig

We zijn hier al twee uur

Twee uur dat je je armen naar me uitstrekt

In mijn kleine brein

Ik ben al helemaal ontrouw

Het is lang geleden dat ik me zo mooi voelde

Ik hoor mezelf zeggen: "Sorry, er zijn de kinderen die...

bel me"

Ik stap op mijn balkon

Als ik me omdraai, zijn je ogen als stralen

Je draait je om en ineens krijg ik koude rillingen

Je rent langs de zijmuur

En je auto nou ik hoor het starten

En in plaats van je tegen te houden

Ik neem een ​​pan, ik zet water aan de kook

Het is twaalf vierenveertig

De kinderen eten pasta

Ik, ik ben buiten op mijn knieën op het gazon

Een paardenbloem in de handen, die het merkteken van je hiel heeft

Dat deed je tien jaar geleden

Kom snel bij me terug

Toen mijn oudste nog op een fles zat

Zag je niet dat zijn broer, hij heeft ogen als...

Spaken

Negen jaar en wat stof

En je kuiltje in je kin?