Non la puoi chiamare vita - Loretta Goggi

Non la puoi chiamare vita questa vita che mi porti via

Assomiglia sempre più a un violino che non ha energia

Non lo puoi chiamare amore questo amore che non sento più

Che lascia notti senza fine appena vai via tu

So che ora sto perdendo tempo a spiegarti come ti vorrei

Tanto ci ricasco dentro come e quando lo vuoi

E so già che non farò mai centro e so già che tu non cambierai

Da sola in alto mare così non sono stata mai

Non la puoi chiamare vita questa vita che mi porti via

Assomiglia sempre più a un violino che non ha energia

E mi tengo in fondo quel che penso e mi tengo quello che mi dai

Da sola in alto mare così non sono stata mai

Impossibile sentimento, fotografia

Da regalare al vento che spinge via

Dove nessuno può ritrovarmi, no, nemmeno tu

Il pensiero che t’inchioda i giorni ad ogni sera

Non la puoi chiamare stella una stella che non brilla mai

E si accende solo se fingiamo di capirci noi

Non lo puoi chiamare fuoco quando il fuoco brucia solo me

E mi tiene stretta nei ricordi che oramai ho di te

So che ora sto perdendo tempo a spiegarti come ti vorrei

Tanto ci ricasco dentro come e quando lo vuoi

E so già che non farò mai centro e so già che tu non cambierai

Da sola in alto mare così non sono stata mai

Impossibile sentimento, fotografia

Da regalare al vento che spinge via

Dove nessuno può ritrovarmi, no, nemmeno tu

Il pensiero che t’inchioda i giorni ad ogni sera, sera

Non la puoi chiamare vita

Je kunt dit leven dat je van me neemt geen leven noemen

Het lijkt steeds meer op een viool zonder energie

Je kunt dit geen liefde noemen dat ik geen liefde meer voel

Dat laat eindeloze nachten achter zodra je weggaat

Ik weet dat ik nu tijd verspil met uitleggen hoe ik je zou willen

Dus ik val er weer in terug hoe en wanneer jij dat wilt

En ik weet al dat ik nooit het doel zal raken en ik weet al dat je niet zult veranderen

Ik ben nog nooit zo alleen op volle zee geweest

Je kunt dit leven dat je van me neemt geen leven noemen

Het lijkt steeds meer op een viool zonder energie

En ik bewaar wat ik denk en ik bewaar wat je me geeft

Ik ben nog nooit zo alleen op volle zee geweest

Onmogelijk gevoel, fotografie

Om te geven aan de wind die wegduwt

Waar niemand me kan vinden, nee, zelfs jij niet

De gedachte die je dagen elke avond vastspijkert

Je kunt geen ster noemen die nooit schijnt

En het licht alleen op als we doen alsof we elkaar begrijpen

Je kunt het geen vuur noemen als het vuur alleen mij verbrandt

En het houdt me stevig vast in de herinneringen die ik nu aan jou heb

Ik weet dat ik nu tijd verspil met uitleggen hoe ik je zou willen

Dus ik val er weer in terug hoe en wanneer jij dat wilt

En ik weet al dat ik nooit het doel zal raken en ik weet al dat je niet zult veranderen

Ik ben nog nooit zo alleen op volle zee geweest

Onmogelijk gevoel, fotografie

Om te geven aan de wind die wegduwt

Waar niemand me kan vinden, nee, zelfs jij niet

De gedachte die je dagen vastspijkert aan elke avond, avond

Je kunt het geen leven noemen