Ты судьба - Лариса Черникова

Он звонил с дороги, он тихо стоял у окна

И гудки как вечность, но вот она трубку сняла

И он услышал знакомый голос и комом в горле слова все застряли

И вдруг он тихо сказал:

Припев:

как ты там живёшь, как там наша дочь

Я не могу без тебя, ты для меня — судьба, судьба.

Но она молчала, вспомнила прежнюю жизнь,

А душа кричала: «Ну что-ж мы с тобой разошлись»

В лазах застыли немым вопросом от счастья слёзы

Ну что же так долго ты делал эти года.

Припев.

Hij riep vanaf de weg, hij stond stil bij het raam

En piept als de eeuwigheid, maar toen nam ze de telefoon op

En hij hoorde een bekende stem en de woorden bleven in zijn keel steken

En plotseling zei hij zacht:

Refrein:

hoe woon je daar, hoe gaat het met onze dochter

Ik kan niet leven zonder jou, jij bent mijn lot, lot.

Maar ze zweeg, herinnerde zich haar vorige leven,

En de ziel schreeuwde: "Nou, we hebben afscheid van je genomen"

Tranen van geluk bevroor in de mangaten met een stomme vraag

Wel, waarom doe je deze jaren al zo lang.

Refrein.