Мысли-птицы - Лариса Черникова

Я бросаюсь из крайности в крайность,

Нет спасенья мне в этом мире.

Где осталась одна только жалость,

Где чужое в своей квартире.

Как в тумане ищу тропинку,

Представляя лица в лужах.

Я рисую свою картинку

На расплавленных жизнью душах.

Черным цветом фломастер пишет,

Создавая портрет за портретом.

Это гончая жертву ищет,

Это грань между тьмой и светом.

Я смотрю на свое отраженье,

По воде бьет кругами камень.

Я себя привожу в движенье,

Натыкаясь на стены руками.

Припев.

Эти мысли-птицы строят гнезда над пустотой.

Я хочу сейчас забыться, чтобы стать наконец собой.

Расплатиться за все ошибки и сначала начать опять.

Мне бы выдержать эту битву и не сдать, не сдать, не сдать…

Я бросаюсь из крайности в крайность,

Утопая в любви и горе,

Проклиная свою банальность.

В окруженье своих историй

Я спускаюсь все ниже и ниже

Со ступенек, покрытым пеплом.

На ступени, где дно все ближе,

Где прощаются с чистым небом…

Я пою свою молитву

О судьбе своей случайной.

Мне бы выдержать эту битву,

И не стать до конца отчаянной.

Зацепиться в падении этом

Хоть за что-то, хоть где-то, хоть как…

Написав судьбу черным цветом,

Белым цветом ее продолжать…

Припев.

Эти мысли-птицы строят гнезда над пустотой.

Я хочу сейчас забыться, чтобы стать наконец собой.

Расплатиться за все ошибки и сначала начать опять.

Мне бы выдержать эту битву и не сдать, не сдать, не сдать…

Ik ga van het ene uiterste naar het andere

Er is geen redding voor mij in deze wereld.

Waar alleen medelijden overblijft

Waar is iemand anders in uw appartement.

Als in de mist zoek ik een pad,

Gezichten in plassen verbeelden.

Ik schilder mijn foto

Op zielen versmolten door het leven.

De marker schrijft in het zwart,

Portret na portret maken.

Deze hond zoekt een slachtoffer,

Dit is de grens tussen duisternis en licht.

Ik kijk naar mijn spiegelbeeld

Een steen slaat in cirkels op het water.

Ik zette mezelf in beweging

Met mijn handen tegen de muren slaan.

Refrein.

Deze gedachtevogels bouwen hun nest over de leegte.

Ik wil het nu vergeten, om eindelijk mezelf te worden.

Betaal voor alle fouten en begin opnieuw.

Ik zou deze strijd willen doorstaan ​​en me niet overgeven, niet overgeven, niet overgeven ...

Ik ga van het ene uiterste naar het andere

Verdrinken in liefde en verdriet

Je banaliteit vervloeken.

Omringd door hun verhalen

Ik ga op en neer

Van de trappen bedekt met as.

Op de treden waar de bodem dichterbij komt

Waar ze afscheid nemen van de heldere lucht...

Ik zing mijn gebed

Over zijn toevallige lot.

Ik wil deze strijd graag aangaan

En niet wanhopig worden.

Klamp je vast aan dit najaar

In ieder geval voor iets, in ieder geval ergens, in ieder geval op de een of andere manier...

Het lot in het zwart geschreven

Ga door in het wit ...

Refrein.

Deze gedachtevogels bouwen hun nest over de leegte.

Ik wil het nu vergeten, om eindelijk mezelf te worden.

Betaal voor alle fouten en begin opnieuw.

Ik zou deze strijd willen doorstaan ​​en me niet overgeven, niet overgeven, niet overgeven ...