René bouteille - La Tordue

À l’heure où les étoiles tombent

Il creuse la sienne

Plus pâle qu’une ombre

Qui boit de la verveine

Il chante il chante

Mais c’est l’air de la mer

Qui bientôt le tourmente

Et lui vole sa prière

Il chante il chante

Mais c’est l’air de la mer

Qui bientôt le tourmente

Et lui vole sa prière

Depuis qu’il a vu l’jour

Il a trimardé sur terre

Mais il a pas eu plus d’amour

Qu’un sac de pommes de terre

Il chante il chante

Mais c’est de l’eau amère

Qui lui coule ardente

Brûlure à ses paupières

Il chante il chante

Mais c’est de l’eau amère

Qui lui coule ardente

Brûlure à ses paupières

Ses vieux l’ont pas r’connu

Alors il est allé s’fair' voir

Par le monde et ses rues

Il a mangé son pain noir

— On peut pas tout avoir…

Ouais mais quand on a rien eu

Et nul n’a répondu

Quand il voulait savoir

Et son coeur s’est fendu

D’essuyer tant d’déboires

Il est tombé des nues

Il s’est même fait trottoir

Puis porté disparu

Par des gens trop bavards

— Chacun vaut son voisin…

Sauf quand c’est un vaurien

Battant pavé et breloque

Il a le scorbut à l'âme

Et son coeur soliloque

Sans but le pauvre diable

Il a la têt' tordue

Essoré d’une oreille

C’est pas d’avoir trop bu

C’est d'être né bouteille

Il chante il chante

Il voulait boire la mer

Qui sur ses joues serpente

Les soirs de trop d’misère

Il chante il chante

Il voulait boire la mer

Qui sur ses joues serpente

Les soirs de trop d’misère

La mer la mer

C’est elle qui le hante

Dans son coeur une arrière

Saison d'écume qui chante

Dans l’miroir aux étoiles

DAns l’océan sa planque

D’alouette en cavale

Il a jeté son ancre

Il chante il chante

Mais c’est bientôt la mer

Qui vient couvrir sa plainte

Au creux d’sa dernière bière

Il chante il chante

Son chant de vagabond

C’est maintenant la mer

Qui roule sa chanson

Qui roule sa chanson

Als de sterren vallen

Hij graaft zijn eigen

bleker dan een schaduw

Wie drinkt verbena?

hij zingt hij zingt

Maar het is de lucht van de zee

Wat hem al snel kwelt

En steelt zijn gebed

hij zingt hij zingt

Maar het is de lucht van de zee

Wat hem al snel kwelt

En steelt zijn gebed

Sinds hij geboren is

Hij trok op aarde

Maar hij kreeg geen liefde meer

Dan een zak aardappelen

hij zingt hij zingt

Maar het is bitter water

die vurig naar hem stroomt

Brandend aan zijn oogleden

hij zingt hij zingt

Maar het is bitter water

die vurig naar hem stroomt

Brandend aan zijn oogleden

Zijn oude mensen herkenden hem niet

Dus hij ging oprotten

Door de wereld en zijn straten

Hij at zijn zwarte brood

- We kunnen niet alles hebben...

Ja, maar toen we niets kregen

En niemand antwoordde

Toen hij het wilde weten

En zijn hart brak

Om zoveel tegenslagen te lijden

Hij viel uit de wolken

Hij kreeg zelfs stoep

Toen als vermist opgegeven

Door mensen die te spraakzaam zijn

"Ieder is gelijk aan zijn naaste..."

Behalve als hij een schurk is

Pavé en Charm Leaf

Hij heeft scheurbuik in zijn ziel

En zijn hart spreekt alleen

Doelloos de arme duivel

Hij heeft een verwrongen hoofd

Uit één oor uitgewrongen

Het is niet te veel gedronken hebben

Het is om in een fles geboren te worden

hij zingt hij zingt

Hij wilde de zee drinken

Die op haar wangen kronkelt

De avonden van teveel ellende

hij zingt hij zingt

Hij wilde de zee drinken

Die op haar wangen kronkelt

De avonden van teveel ellende

de zee de zee

Zij is degene die hem achtervolgt

In haar hart een achterste

Zingen schuim seizoen

In de spiegel naar de sterren

In de oceaan zijn schuilplaats

Leeuwerik op de vlucht

Hij liet zijn anker vallen

hij zingt hij zingt

Maar het is al snel de zee

Wie komt zijn klacht dekken?

In de holte van zijn laatste biertje

hij zingt hij zingt

Het lied van zijn zwerver

Het is nu de zee

Wie rolt zijn lied

Wie rolt zijn lied