The Underdog I: Blue Pop - Kaonashi

At the bottom of 69th street,

We can meet to talk about this break up make up break up make up bullshit.

Whenever I want to say something

It’s always you’re wrong, you’re wrong, you’re wrong I can’t take it!

Short story long: I can’t lose you,

But you make me feel like an enemy,

So I’ll keep you close like one

Until it’s time to face the truth.

I’m buried in the weight of your way out and you won’t even listen at all.

I thought you were my best friend.

Confronted by the truths that you’ve laid

out.

Bury me with all of my faults.

You’re supposed to be my best friend.

We could never keep it together.

My better half couldn’t do the math when things didn’t start adding up.

Manipulation plus ideation of my self-hatred minus my confiding characteristics.

Take it all from me, I know you want to.

And it’s just like you to criticize every little single thing that I do.

Don’t fucking touch me or tell me to chill or that I’m overreacting.

And it’s so like you to pull this shit where you push all of my buttons

Then pull me in then you push me to the edge and then pull the card of empathy

Before another round of friendly fire but I got a short, short fuse.

I guess it’s true what they say: the ones you love will hurt you the most.

So I propose a toast: to never let anyone in.

Man, it’s over.

We used to get two cosmic brownies with the Day’s soda

And tell each other our darkest secrets but now it’s over cause I know you

didn’t mean it.

And I still wanna call you to see what you’re about,

But time heals everything, and time ran out.

Onderaan 69th street,

We kunnen elkaar ontmoeten om te praten over deze break-up make-up break-up make-up onzin.

Wanneer ik iets wil zeggen

Het is altijd dat je het mis hebt, je hebt het mis, je hebt het mis. Ik kan er niet tegen!

Kort verhaal lang: ik kan je niet kwijtraken,

Maar door jou voel ik me een vijand,

Dus ik zal je dichtbij houden als een

Tot het tijd is om de waarheid onder ogen te zien.

Ik ben begraven in het gewicht van je weg naar buiten en je luistert helemaal niet.

Ik dacht dat je mijn beste vriend was.

Geconfronteerd met de waarheden die je hebt gelegd

uit.

Begraaf me met al mijn fouten.

Je zou mijn beste vriend moeten zijn.

We zouden het nooit bij elkaar kunnen houden.

Mijn wederhelft kon niet rekenen als de dingen niet begonnen op te tellen.

Manipulatie plus ideatie van mijn zelfhaat minus mijn vertrouwelijke eigenschappen.

Neem het allemaal van me aan, ik weet dat je dat wilt.

En het is net als jij om elk klein ding dat ik doe te bekritiseren.

Raak me verdomme niet aan of vertel me niet dat ik moet chillen of dat ik overdreven reageer.

En het is zo leuk dat jij aan deze shit trekt waar je op al mijn knoppen drukt

Trek me dan naar binnen, duw me naar de rand en trek dan de kaart van empathie

Voor nog een rondje vriendelijk vuur, maar ik kreeg een kort, kort lontje.

Ik denk dat het waar is wat ze zeggen: degenen van wie je houdt, zullen je het meest pijn doen.

Dus ik stel een toast voor: om nooit iemand binnen te laten.

Mens, het is voorbij.

Vroeger kregen we twee kosmische brownies bij de frisdrank van de dag

En vertel elkaar onze donkerste geheimen, maar nu is het voorbij want ik ken jou

bedoelde het niet.

En ik wil je nog steeds bellen om te zien waar je het over hebt,

Maar de tijd heelt alles, en de tijd raakte op.