Un cœur en ville - Julie Zenatti

Aux premières lueures de l’aube la ville est une promesse.

La foule s’empare du moindre espace comme d’une chance.

Dans les cafés, les jardins des rendez-vous paraissent, des solitudes glissent

sur le pavé en silence.

Et rester là, plantée là au carrefour de la vie éperdue et perdue entre le jour

et la nuit.

Je t’attends immobile mais tu ne viendras pas à l’endroit où je t’aime.

Je t’attends commme une île, les boulevards se remplissent et mes yeux fondent

même.

Dès le ciel orange dans tous les quartiers certains se pressent,

les amoureux naifs se gravent à jamais sur un banc puis la nuit veille sur la

ville, les lumières comme une messe, quelques vieux ralentissent le pas en

m’entendant.

Et rester là, plantée là au carrefour de la vie éperdue et perdue entre le jour

et la nuit.

Je t’attends immobile mais tu ne viendras pas à l’endroit où je t’aime.

Je t’attends comme une île, les boulevards se remplissent et mes yeux fondent

même.

Et moi je reste là, plantée au carrefour de ma vie éperdue et perdue entre le

jour et la nuit.

Je t’attends immobile mais tu ne viendras plus à l’endroit où je t’aime.

Je t’attends comme une île.

Non tu ne viendras plus à l’endroit où je t’aime.

Je t’attends immobile, les boulevards se remplissent, mes yeux fondent même

Bij het eerste ochtendgloren is de stad een belofte.

Het publiek grijpt de kleinste ruimte als kans.

In de cafés verschijnen de tuinen van ontmoetingen, eenzaamheid glijdt weg

zwijgend op de stoep.

En blijf daar, daar geplant op het kruispunt van het leven radeloos en verloren tussen de dag

en de nacht.

Ik wacht onbeweeglijk op je, maar je komt niet op de plek waar ik van je hou.

Ik wacht op je als een eiland, de boulevards lopen vol en mijn ogen smelten

zelfde.

Vanuit de oranje lucht in alle hoeken een menigte,

naïeve minnaars graveren zichzelf voor altijd op een bankje, dan waakt de nacht over de

stad, licht als een massa, een paar oude mensen vertragen

mij horen.

En blijf daar, daar geplant op het kruispunt van het leven radeloos en verloren tussen de dag

en de nacht.

Ik wacht onbeweeglijk op je, maar je komt niet op de plek waar ik van je hou.

Ik wacht op je als een eiland, de boulevards lopen vol en mijn ogen smelten

zelfde.

En ik blijf daar, geplant op het kruispunt van mijn radeloze en verloren leven tussen de

dag en nacht.

Ik wacht onbeweeglijk op je, maar je zult niet meer komen op de plek waar ik van je hou.

Ik wacht op je als een eiland.

Nee, je komt niet meer naar de plek waar ik van je hou.

Ik wacht roerloos op je, de boulevards lopen vol, mijn ogen smelten zelfs