Pars sans rien dire - Julie Zenatti

Tu t’es fâché avec le temps

Tu t’essouffles à contre-courant

Sur cette place

Un cœur paumé dans cette ville

Ton corps bat la mélancolie

Et le temps passe

Le jour ou tout a basculé

Les prières qui te rassuraient

Avaient déjà laissé la place

Aux silences qu’on n’a pas compris

La tendresse aurait-elle suffit?

Et si tu penses encore

Que le bonheur se trouve ailleurs

Si la vie a tort

Pars sans rien dire

Tu ne voulais plus t’entendre dire

Que le plus beau reste a venir

Les amis s’effacent

Ils se sentent comme des étrangers

Les héros se sont défilés

Et c’est l’impasse

On pourrait s’dire qu’on a vieilli

Un café, des éclats de vie

Un bout de passé qui se casse

En espérant un signe de toi

Moi je reste plantée là

Et si tu penses encore

Que le bonheur se trouve ailleurs

Si la vie a tort

Pars sans rien dire

Je werd na verloop van tijd boos

Je loopt tegen de stroom in

op deze plek

Een verloren hart in deze stad

Je lichaam verslaat melancholie

En de tijd verstrijkt

De dag dat alles veranderde

De gebeden die je geruststelden

Had de plaats al verlaten

Naar de stiltes die we niet begrepen

Zou tederheid genoeg zijn geweest?

En als je nog steeds denkt

Dat geluk ligt ergens anders

Als het leven verkeerd is

Vertrek zonder iets te zeggen

Je wilde jezelf niet horen zeggen

Het beste moet nog komen

Vrienden vervagen

Ze voelen zich vreemden

De helden zijn overleden

En het is een doodlopende weg

We zouden kunnen zeggen dat we oud zijn geworden

Een koffie, uitbarstingen van leven

Een stukje verleden dat breekt

Hopend op een teken van jou

ik sta daar

En als je nog steeds denkt

Dat geluk ligt ergens anders

Als het leven verkeerd is

Vertrek zonder iets te zeggen