Plein phare - Julie Zenatti

Il faudrait que tu saches

Le fantôme qui enlace mes pensées sans relâche

Il faudrait que tu vois

Cette ombre autour de moi qui ne me quitte pas

J’ai appris à couper

Les jambes à mon passé

Mes cheveux au carré

Maquiller le visage d’une enfance sans âge

Arracher quelques pages

Y’a bien cette petite fille

Un dimanche à Bastille et puis tout qui vacille

Son foulard à poids blancs

Vestige du printemps qui a volé le temps

Il s’enfuira peut-être mais jamais de sa tête

Il en a fait des miettes

Ils ont couru et puis…

Ils ont couru et puis…

J’ai essayé de croire

En la scène et la gloire

Mais c’est toujours le noir

Plein phare

Sur l’oubli, sur l’histoire

Sans repère ma mémoire

Mais c’est toujours le noir

Plein phare

Je zou moeten weten

De geest die mijn gedachten meedogenloos omarmt

Je zou moeten zien

Deze schaduw om me heen die me niet verlaat

Ik heb leren knippen

Benen naar mijn verleden

Mijn haar is afgeknipt

Verzin het gezicht van een tijdloze jeugd

Scheur enkele pagina's uit

Daar is dit kleine meisje

Een zondag in Bastille en dan wankelt alles

Haar sjaal met witte gewichten

Overblijfsel van de lente die de tijd stal

Hij kan weglopen, maar nooit van zijn hoofd

Hij maakte er kruimels van

Ze renden weg en toen...

Ze renden weg en toen...

ik probeerde te geloven

In podium en glorie

Maar het is altijd donker

volle koplamp

Over vergetelheid, over geschiedenis

Zonder teken mijn geheugen

Maar het is altijd donker

volle koplamp