Blood of the Forgotten Song - Joe Henry

We talked the sun down

From off its high ledge

And it left us alone in the dark-

Feeling our way

By the thread of our veins

That speak of our quickening hearts

The days fall and break like promises made

By those that claim never to change

But lives are made whole from the ones come undone at our feet that we rearrange

By morning there will be smoke in this room and shouts in the street before long

Our future writ out on the walls of the past in the blood of the forgotten song

Delores stands tall

At her father’s arm

His hand disappeared at her side

Their faces opposed

Like jacks on a card

In a picture when she was a bride;

And love but a ghost rode up from the shore where dreams run away with the sea

And leave us to fade in the heat of a shade moving slowly as your eyes to me

Oh how can you tell me

What you’ve come to know

Oh how will I ever shake free

Of what I’ve assumed

From the shape of these rooms

About all that we ever might be?

There’s nothing divine in the marking of time for it slips every frame we intend

A river above us, it laughs at and loves us, confusing our beginnings and ends

We spraken de zon onder

Vanaf zijn hoge richel

En het liet ons alleen in het donker-

Onze weg voelen

Door de draad van onze aderen

Die spreken over ons levend hart

De dagen vallen en breken zoals gedane beloften

Door degenen die beweren nooit te veranderen

Maar levens worden heel gemaakt van degenen die ongedaan worden gemaakt aan onze voeten die we herschikken

Tegen de ochtend zal er rook zijn in deze kamer en binnenkort wordt er op straat geschreeuwd

Onze toekomst geschreven op de muren van het verleden in het bloed van het vergeten lied

Delores staat rechtop

Aan de arm van haar vader

Zijn hand verdween aan haar zijde

Hun gezichten waren tegengesteld

Zoals jacks op een kaart

Op een foto toen ze een bruid was;

En liefde, maar een geest reed op van de kust waar dromen wegrennen met de zee

En laat ons vervagen in de hitte van een schaduw die langzaam beweegt als je ogen naar mij toe

Oh, hoe kun je het me vertellen

Wat je te weten bent gekomen

Oh hoe zal ik ooit loskomen

Van wat ik heb aangenomen

Van de vorm van deze kamers

Over alles wat we ooit zouden kunnen zijn?

Er is niets goddelijks aan het markeren van tijd, want het glijdt elk frame uit dat we van plan zijn

Een rivier boven ons, het lacht om en houdt van ons, verwarrend ons begin en einde