Sign - Joe Henry

I was born in Montreal

A winter’s slip that bloomed in fall

Due my father’s lot in life

I got his name and I killed his wife

As if her blood I’d broken through

Had never been enough for two…

So I was sent out early on

To cutting black ice on the pond

To lying flat and pulling free

Whatever might rise up to me

I held my tongue for seven years

Fluttered my hands, closed my ears—

As if deaf to every word

Refusing every song I heard

That might connect me to this ground

And hold me should I speak its sound;

So silence spoke for me instead

And hovered like the passing dead

Whose prayer is but a laugh unfurled

Above this lost edge of the world

When I was twelve my father fled

He left me all he was and had—

His hammer and a dying fire

An empty vein, and one desire:

To lead my pony from the mines

And ride him hard beyond the time

Of broken, long-forgotten souls

Who become their fathers in these holes

That spark and fume and smoke and seethe

And claim these hills but can’t claim me

I was wild at twenty-three

My burning mind turned to the sea

And a sour engine room

Of a war ship, hoping war came soon—

I spent my rage in tiny towns

Wherever we might run aground;

And every face that met my eye

Was calling on some wish to die

But if I stood and drank alone

Then that wish became my own

The years ran as if for their lives

I, the shameless beau of a governor’s wife—

Standing just outside of view

Holding hats and coats and shoes…

Then running guns for a lost decade

Posing as a doctor’s aide—

I pushed pins in maps to show

How to stop a plague or make it go;

And then they took me out in chains

When a secret shared had changed the game

But, all those days have fled somehow

And nothing occupies me now—

Except for this strange thought of you

Who sat before me back in school

And trailed a rope of braided hair

Across the back rail of your chair

And learned to sign your name in air

And read from lips -oh, I might’ve dared

To simply move my own so you

Could read please love me, and might have too

Ik ben geboren in Montreal

Een winterslip die bloeide in de herfst

Vanwege het lot van mijn vader in het leven

Ik heb zijn naam gekregen en ik heb zijn vrouw vermoord

Alsof ik door haar bloed was gebroken

Was nooit genoeg geweest voor twee…

Dus ik werd er al vroeg uitgestuurd

Om ijzel op de vijver te snijden

Om plat te liggen en vrij te trekken

Wat er ook in me opkomt

Ik hield mijn tong zeven jaar vast

Fladderde met mijn handen, sloot mijn oren -

Alsof doof voor elk woord

Elk nummer dat ik hoorde weigeren

Dat zou me kunnen verbinden met deze aarde

En houd me vast als ik zijn geluid spreek;

Dus de stilte sprak in plaats daarvan voor mij

En zweefde als de voorbijgaande doden

Wiens gebed slechts een ontvouwde lach is?

Boven deze verloren rand van de wereld

Toen ik twaalf was, vluchtte mijn vader

Hij liet me alles wat hij was en had—

Zijn hamer en een uitstervend vuur

Een lege ader en één verlangen:

Om mijn pony uit de mijnen te leiden

En rijd hem hard voorbij de tijd

Van gebroken, lang vergeten zielen

Wie worden hun vaders in deze gaten?

Die vonk en rook en rook en zieden

En claim deze heuvels, maar kan mij niet claimen

Ik was wild op mijn drieëntwintigste

Mijn brandende geest wendde zich tot de zee

En een zure machinekamer

Van een oorlogsschip, in de hoop dat er snel oorlog zou komen...

Ik bracht mijn woede door in kleine stadjes

Waar we ook zouden kunnen vastlopen;

En elk gezicht dat mijn oog ontmoette

Was aan het bellen op een wens om te sterven

Maar als ik alleen stond en dronk

Toen werd die wens de mijne

De jaren liepen als voor hun leven

Ik, de schaamteloze schoonheid van de vrouw van een gouverneur...

Net buiten het zicht staan

Hoeden en jassen en schoenen vasthouden...

Dan een verloren decennium met wapens lopen

Poseren als doktersassistente

Ik heb pinnen in kaarten geduwd om weer te geven

Hoe een plaag te stoppen of te laten verdwijnen;

En toen namen ze me aan de ketting

Wanneer een gedeeld geheim het spel had veranderd

Maar al die dagen zijn op de een of andere manier gevlucht

En niets houdt me nu bezig -

Behalve deze vreemde gedachte aan jou

Wie zat er voor mij terug op school

En trok een touw van gevlochten haar

Over de rugleuning van uw stoel

En leerde je naam in de lucht te ondertekenen

En lees van de lippen -oh, ik had het misschien gedurfd

Om gewoon mijn eigen te verplaatsen, zodat jij

Zou kunnen lezen, hou alsjeblieft van me, en misschien ook wel