Who Really Needs Who - Jens Lekman

January 1st, 2018

I’m writing you now, Annika Norlin

From the remnants of a New Year’s Eve

The fog that slithers through the streets

I’m trying to remember how

You made friends when you were young

What were those friendships based on

And what made them so strong?

Francisco was my first friend

He lived 'round the bend in my neighborhood

He came up one day and asked, «Are you a turd?»

I said I was not, he said, «Then you’re good»

He had post traumatic memories

I didn’t have any friends

We based our friendship on our non-turdness

At the time, it just made sense

Remember the first time that we met?

That fall in New York that I want to forget

You asked if someone had a show for your band

I surprised myself when I reached out a hand

I was feeling so alone back then

Vulnerable and heartbroken

Despite that people used to call my name

As I stepped off the Q train

As I stepped off the Q train

I joined a program where you meet refugees

To feel a bit better 'bout myself honestly

I met Nazir, once a week

And we ended up good friends eventually

He said, «Thanks for taking the time to meet

It’s really nice of you»

And I wondered who should be thankful to who

And who really needed who

Who really needed who

It’s a miserable, sad and lonely life

You’re a slave to your fears and then you die

Once in a while the skin becomes thin

You stand there by the door saying, «Can I come in?»

I just want someone to talk to

Well, maybe not just anyone

I’ve always liked what goes on in your brain

So would you like to correspond?

Would you like to correspond?

1 januari 2018

Ik schrijf je nu, Annika Norlin

Van de overblijfselen van een oudejaarsavond

De mist die door de straten glijdt

Ik probeer me te herinneren hoe

Je maakte vrienden toen je jong was

Waar waren die vriendschappen op gebaseerd?

En wat maakte hen zo sterk?

Francisco was mijn eerste vriend

Hij woonde 'om de bocht in mijn buurt'

Op een dag kwam hij naar boven en vroeg: "Ben je een drol?"

Ik zei dat ik dat niet was, hij zei: "Dan zit je goed"

Hij had posttraumatische herinneringen

Ik had geen vrienden

We hebben onze vriendschap gebaseerd op onze non-turdness

Op dat moment was het gewoon logisch

Weet je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoetten?

Die herfst in New York die ik wil vergeten

Je vroeg of iemand een show had voor je band

Ik verbaasde mezelf toen ik een hand uitstak

Ik voelde me toen zo alleen

Kwetsbaar en diepbedroefd

Ondanks dat noemden mensen mijn naam

Toen ik uit de Q-trein stapte

Toen ik uit de Q-trein stapte

Ik heb meegedaan aan een programma waarin je vluchtelingen ontmoet

Om me een beetje beter te voelen over mezelf eerlijk gezegd

Ik ontmoette Nazir een keer per week

En uiteindelijk werden we goede vrienden

Hij zei: "Bedankt dat je de tijd hebt genomen om te ontmoeten"

Het is heel aardig van je»

En ik vroeg me af wie dankbaar zou moeten zijn aan wie?

En wie had wie nou echt nodig

Wie had wie echt nodig

Het is een ellendig, verdrietig en eenzaam leven

Je bent een slaaf van je angsten en dan ga je dood

Af en toe wordt de huid dun

Je staat daar bij de deur en zegt: "Mag ik binnenkomen?"

Ik wil gewoon iemand om mee te praten

Nou ja, misschien niet zomaar iemand

Ik heb altijd genoten van wat er in je hoofd omgaat

Dus wil je reageren?

Wil je reageren?