Madame Suzie - Jeanne Cherhal

Madame Suzie a des ennuis

Madame Suzie a des soucis

Elle paraît bien triste elle qui

Pourtant tous les jours me sourit

Quand elle vient à la boulangerie

Tout a commencé mercredi

Le jour où avec son mari

Elle reçoit le petit Jean-Louis

A manger sur le coup d’midi

C’est leur fils, il est très gentil

Et justement ce mercredi

D’après ce qu’a dit madame Suzie

Il avait, le petit Jean-Louis

Tout juste vingt-six ans et demi

Mon dieu, c’est fou ce que ça grandit

Le mari de madame Suzie

Qui du même coup est aussi

Le père de notre brave Jean-Louis

A réfléchi et puis s’est dit

Qu’il fallait parler au petit

Quand Jean-Louis la porte a franchie

Ses parents l’ont bien accueilli

Puis tous les trois se sont assis

Autour du plat de spaghettis

Et Monsieur la parole a prit:

«On sait qu'à vingt-six ans et demi

C’est bien que les gars se marient

Sinon ça traîne et puis les filles

Y’en a plus nulle part, et oui!

Qu’est-ce que tu en penses mon petit?»

Comme Jean-Louis restait interdit

Madame Suzie lui a servi

Une grosse assiette de spaghettis

En pensant que comme l’appétit

Le bagou vient petit à petit

Mais aussitôt Monsieur reprit:

«Jean-Louis un de ces quatre midis

Faudrait que tu ramènes ici

Avec toi ta petite amie

Faudra nous présenter une fille»

Dans son assiette madame Suzie

Avait très peu de spaghettis

Mais elle souriait à Jean-Louis

Comme pour lui dire: «réponds nous oui»

Mais Jean-Louis restait interdit

Le silence avait assombri

L’humeur du papa de Jean-Louis

Qui se dit: «il se fout de qui»

C'était tendu dans la famille

Et c’est là que Jean-Louis a dit:

«Papa Marcel, Maman Suzie

Vous en serez sans doute aigris

Mais jamais une seule fille

ne passera le seuil d’ici

Pardonnez-moi j’aime un garçon»

«Faux!

C’est pas possible petit con

Tu mens ou tu perds la raison

Les garçons avec les garçons

On voit ça que dans les feuilletons

Pas sous le toit de ma maison»

Entre les deux monta le ton

Et pleura madame Suzon

Le père décida pour de bon

Que son débauché de fiston

ne viendrait plus à la maison

Alors Jean-Louis mit sont blouson

Il regarda madame Suzon

Qui se mouchait dans un torchon

Les yeux rouges comme des pucerons

Et puis il quitta la maison

Madame Suzie a des ennuis

Madame Suzie a des soucis

Elle paraît bien triste elle qui

Pourtant tous les jours me sourit…

Mevrouw Suzie zit in de problemen

Mevrouw Suzie zit in de problemen

Ze lijkt erg verdrietig, zij die

Toch lacht elke dag naar me

Als ze naar de bakker komt

Het begon allemaal op woensdag

De dag dat ze met haar man was

Ze ontvangt kleine Jean-Louis

Tussen de middag eten

Hij is hun zoon, hij is erg aardig

En alleen deze woensdag

Van wat mevrouw Suzie zei

Hij had, kleine Jean-Louis

Slechts zesentwintig en een half

Mijn god, het is gek hoeveel het groeit

De echtgenoot van Madame Suzie

wat tegelijkertijd ook is

De vader van onze dappere Jean-Louis

Dacht en zei toen tegen zichzelf

Dat het nodig was om met de kleine te praten

Toen Jean-Louis door de deur liep

Zijn ouders verwelkomden hem

Toen gingen ze alle drie zitten

Rond het bord spaghetti

En meneer het woord nam:

"We weten dat op zesentwintig en een half"

Het is goed dat de jongens gaan trouwen

Anders sleept het en dan de meiden

Er zijn nergens meer, en ja!

Wat vind je ervan mijn kleine?"

Terwijl Jean-Louis verward bleef

Madame Suzie bediende hem

Een groot bord spaghetti

Denkend dat als de eetlust

De gab komt beetje bij beetje

Maar onmiddellijk hervatte mijnheer:

"Jean-Louis een van deze vier middagen

Je zou het hier terug moeten brengen

Met jou je vriendin

Je zult ons aan een meisje moeten voorstellen"

Op haar bord Madame Suzie

Had heel weinig spaghetti?

Maar ze lachte naar Jean-Louis

Als om tegen hem te zeggen: "antwoord ons ja"

Maar Jean-Louis bleef sprakeloos

De stilte was verduisterd

De stemming van de vader van Jean-Louis

Die tegen zichzelf zegt: "Het maakt hem niet uit wie"

Het was gespannen in de familie

En dat is waar Jean-Louis zei:

“Papa Marcel, mama Suzie

Je zult ongetwijfeld verbitterd zijn

Maar nooit een enkel meisje

zal vanaf hier de drempel niet overschrijden

Vergeef me, ik hou van een jongen"

"Nep!

Het is niet mogelijk kerel

Je liegt of je verliest je verstand

De jongens met de jongens

Dat zie je alleen in soapseries

Niet onder het dak van mijn huis"

Tussen de twee steeg de toon

En weende Madame Suzon

De vader besloot voorgoed

Dan zijn losbandige zoon

zou niet meer thuiskomen

Dus Jean-Louis trok zijn jas aan

Hij keek naar Madame Suzon

Die zijn neus snuit in een theedoek

Ogen rood als bladluizen

En toen verliet hij het huis

Mevrouw Suzie zit in de problemen

Mevrouw Suzie zit in de problemen

Ze lijkt erg verdrietig, zij die

Maar elke dag lacht me toe...