La Famille - Jeanne Cherhal

Je suis né j'étais marmot

Déjà au bord du berceau ça piaffait à tout-va

Ce gosse ne ressemble à rien

A personne d’entre nous qui peut dire d’où il vient

Ah que n’ai-je donc pas glissé

Des mains du chirurgien

Qui m’a sorti comme un chien

Comme le dernier d’une portée

Mais y a la famille, et la famille, ça vous envahit

C’est comme ça que j’ai eu dix ans

Je me suis tu en rêvant mais les rêves d’un gosse

Chez nous c'était mal venu

Soit t’es un dur et c’est bien soit le frangin te rosse

Ah que n’ai-je donc pas brûlé

Le cocon familial

Son plafond aux poutres sales

Qu' j’ai tant voulu voir tomber

Mais y a la famille, et la famille, ça anéantit

D' la gnôle au p’tit déjeuner

Alors vint la puberté qui n' me fit pas de cadeau

J’ai voulu être poète

Mais les seuls vers de chez nous se récitaient cul sec

Ah que n’ai-je donc pas pillé

La cave de mes vieux

Le pinard de leurs aïeux

Bien plus que moi adoré

Mais y a la famille, et la famille, ça vous crucifie

Après-demain je vais crever

D’une mort programmée d’un beau suicide en sorte

Et quand mon glas va sonner

Je m’en irai les regarder de l’autre côté de la porte

Ah que n’ai-je donc pas crié

Du temps où bien vivant

J’aurais pu à bout portant

Leur gueuler que la famille

C’est elle qui m’a tué

Ik ben geboren, ik was een snotaap

Al aan de rand van de wieg steigerde het rond

Deze jongen lijkt nergens op

Aan niemand van ons die kan zeggen waar het vandaan komt

Ah wat ben ik niet uitgegleden

Uit de handen van de chirurg

Wie nam me mee uit als een hond

Als de laatste van een nest

Maar er is familie, en familie, het neemt je over

Zo kreeg ik er tien

Ik heb gedroomd, maar de dromen van een kind

Bij ons was het slecht

Of je bent stoer en dat is prima, of de bro slaat je in elkaar

Ah wat heb ik niet verbrand

De familie cocon

Het plafond met vuile balken

Dat ik zo graag wilde zien vallen

Maar er is familie, en familie, het vernietigt

Van drank tot ontbijt

Toen kwam de puberteit, wat me geen goed deed

Ik wilde dichter worden

Maar de enige verzen van thuis werden bottom-up gereciteerd

Ach wat heb ik niet geplunderd

De kelder van mijn vader

De pinard van hun voorouders

Hield er veel meer van dan ik

Maar er is familie, en familie, het kruisigt je

Overmorgen ga ik dood

Van een geplande dood van een mooie zelfmoord dus

En wanneer mijn doodsklok zal luiden

Ik ga ze aan de andere kant van de deur bekijken

Ah wat heb ik niet geschreeuwd

Vanaf het moment dat je leeft

Ik had het helemaal kunnen zeggen

Schreeuw tegen hen die familie

Zij is degene die mij heeft vermoord