Cinq Ou Six Années - Jeanne Cherhal

Le long des longs cheveux de dix-sept ans

Que je nouais de temps en temps

Glissaient parfois quelques mains nues

Que sont-elles devenues?

Le long des longues nuits dans la pénombre

Je me disais «Ça y est, je sombre»

Et j’attendais le petit jour

Qui revenait toujours

Cinq ou six années de presque rien

Âge imbécile, âge désespéré

Cinq ou six années, je me souviens

J'étais l’argile et le feu mélangés

Le long des longs couloirs de ce lycée

Où je m’ennuyais à crever

Je traçais des mots sur les murs

Sans qu’on me voie, bien sûr !

Le long des longues journées noires et blanches

Les deux mains cachées dans mes manches

J’aurais donné pour être ailleurs

Un morceau de mon cœur

Le long des longs dimanches agonisants

Dieu !

Je détestais le présent

Et me réfugiais dans ma tour

Où je mourais d’amour

Le long des longues lettres clandestines

Que j'écrivais en héroïne

J’imaginais en grand secret

Que, pour moi, on mourait

Le long des longs cheveux de dix-sept ans

Que tu nouais de temps en temps

Glissaient parfois quelques mains nues

Que sont-elles devenues?

Le long des longues nuits dans la pénombre

Je me disais «Ça y est, je sombre !»

Et j’attendais le petit jour

Qui revenait toujours

Cinq ou six années de presque rien

Langs het lange haar van zeventien

Die ik af en toe knoop

Soms gleden er een paar blote handen uit

Wat zijn ze geworden?

Langs de lange nachten in het donker

Ik had zoiets van, "Dat is het, ik ben aan het zinken"

En ik wachtte op de dageraad

wie kwam altijd terug

Vijf of zes jaar bijna niets

Dwaze leeftijd, wanhopige leeftijd

Vijf of zes jaar, herinner ik me

Ik was klei en vuur met elkaar vermengd

Langs de lange gangen van deze middelbare school

Waar ik me dood verveelde

Ik traceerde woorden op de muren

Zonder gezien te worden natuurlijk!

Langs de lange zwart-witte dagen

Beide handen verborgen in mijn mouwen

Ik zou hebben gegeven om ergens anders te zijn

Een stukje van mijn hart

Langs de lange pijnlijke zondagen

God !

Ik haatte het heden

En zochten toevlucht in mijn toren

Waar ik stierf van liefde

Langs de lange clandestiene brieven

Dat ik schreef als een heldin

ik verbeeldde me stiekem

Dat we voor mij dood gingen

Langs het lange haar van zeventien

Dat je af en toe bond

Soms gleden er een paar blote handen uit

Wat zijn ze geworden?

Langs de lange nachten in het donker

Ik had zoiets van: "Dat is het, ik ben aan het zinken!"

En ik wachtte op de dageraad

wie kwam altijd terug

Vijf of zes jaar bijna niets