The Day It All Came Down - Insomnium

Foul voices welcome me to loneliness

Graceful tunes on her lips have now ceased

This winter’s here to surpass all the hopes

And dreams succumb to nightmares and freezing air

Now lonely is my road, path paved with bitter thoughts

Conception of beauty excluded from this heart

Within closed doors no-one speaks

Behind barred windows no soul lives

As I walk the soil beneath my feet is crumbling…

She was my sun and now the light has faded away

Night condensing around me, leading astray

Shining image torn down, remembrance of her fades

Left but anguish and shame to haunt me in the shades

Should I be content with the memory of the life I had?

Or is the Hell knowing what we could have become?

— Quite indifferent as the tides of time have now turned

And the past is buried in a drift of whirling snow

White sheet covering all things left behind

And from now on there’s an absence of hope

She was my sun and now the light has faded away

Night condensing around me, leading astray

Shining image torn down, remembrance of her fades

Left but anguish and shame to haunt me in the shades

So be it, perdition is my home

Since the day it all came down

Vuile stemmen heten me welkom in eenzaamheid

Sierlijke deuntjes op haar lippen zijn nu opgehouden

Deze winter is hier om alle verwachtingen te overtreffen

En dromen bezwijken voor nachtmerries en ijskoude lucht

Nu is eenzaam mijn weg, pad geplaveid met bittere gedachten

Conceptie van schoonheid uitgesloten van dit hart

Binnen gesloten deuren spreekt niemand

Achter tralievensters leeft geen ziel

Terwijl ik loop, brokkelt de grond onder mijn voeten af...

Ze was mijn zon en nu is het licht vervaagd

De nacht verdicht om me heen en leidt op een dwaalspoor

Glanzend beeld afgebroken, herinnering aan haar vervaagt

Links maar angst en schaamte om me te achtervolgen in de schaduw

Moet ik tevreden zijn met de herinnering aan het leven dat ik had?

Of weet de hel wat we hadden kunnen worden?

— Heel onverschillig als het tij van de tijd is nu gekeerd

En het verleden is begraven in een drift van dwarrelende sneeuw

Wit laken dat alle achtergelaten spullen bedekt

En vanaf nu is er geen hoop meer

Ze was mijn zon en nu is het licht vervaagd

De nacht verdicht om me heen en leidt op een dwaalspoor

Glanzend beeld afgebroken, herinnering aan haar vervaagt

Links maar angst en schaamte om me te achtervolgen in de schaduw

Het zij zo, verderf is mijn thuis

Sinds de dag dat alles naar beneden kwam