Devoid of Caring - Insomnium

Dimming the light of sun, muting stars and crescent moon

Lost inside the world of gloomy, haunting shades

Descending into this abyss of human soul

In this dreariest of nights

Time can draw out like a blade

And yet Her grace shines through

Through me, and the brooding clouds

And if her light never falls on me

I’m content just to feel the lack

And this fall set requiem for my way

Away from other’s paths, I turned to desolation

Away from other’s thoughts, timid and surpassing

Away from the others, beyond caring

In this darkest of hours

Time draws out like a knife

The reflection once whole, now only a wound, seeping hurt and loss

The image once so bold, now only a scar, dry of hope and light

For all things ought to say, left unsaid

For all deeds ought to do, left undone

Be with me now

Het licht van de zon dimmen, de sterren dempen en de maansikkel

Verdwaald in de wereld van sombere, angstaanjagende tinten

Afdalen in deze afgrond van de menselijke ziel

In deze somberste nachten

De tijd kan zich uitstrekken als een mes

En toch schijnt Haar genade door

Door mij, en de broeierige wolken

En als haar licht nooit op mij valt

Ik ben tevreden om het gemis te voelen

En dit najaar stel ik requiem in voor mijn weg

Weg van de paden van anderen, wendde ik me tot verlatenheid

Weg van andermans gedachten, timide en overtreffend

Weg van de anderen, meer dan zorgzaam

In deze donkerste uren

De tijd trekt als een mes

De reflectie ooit heel, nu alleen een wond, sijpelende pijn en verlies

Het beeld ooit zo vet, nu alleen een litteken, droog van hoop en licht

Want alle dingen zouden moeten zeggen, onuitgesproken blijven

Want alle daden zouden moeten doen, ongedaan gelaten

Blijf nu bij me