Closing Words - Insomnium

What solemnity can be found in this death?

A traitor’s smile, the honour of betrayal

How comfort could be found in the dreariest of nights?

What solace for guilt-driven mind, tarnished heart?

Two crestfallen figures clinging together in fathomless dark

In maelstrom of despair dimming each other’s shine

And half of his blood runs like mine

Kindred spirit to me

But the gleam in his eyes

Remind of the one who is gone forever

When dreams carry me past this life

To thin shrouding mist

I rest in silence

In place lifeless and desolate

Long are midwinter’s nights

As the will to live has died

Evanescent the unwarming light

Evoking memories of life

Of the life long lost

Buried in ashes of love and joy

Buried in ashes of love and joy

And half of his blood bleeds like mine

Kindred spirit, yet free

But the gleam in his eyes

Abates for my guilt shackles him too

What sublimity can be found in this love?

Weakling’s trust, the moral of deceiver

There’s no future for a son under this burden of grief

No leading to walk aside this tormented ghost

Two crestfallen figures clinging together in fathomless dark

In maelstrom of despair father suppressing the only shine

As the end is slowly looming

Our paths must now diverge

Pressure slowly easing

Shackles unchained, uplifting

Beyond many a weary league

Where dimming light gives birth to evening stars

At the treelines of distant, devouring woods

Await my demons, embodying this longing

Better to sleep now on stranger’s porch

Find home on foreign soil

Brighter the sun to a forsaken child

Than to a father in despair

Disencumbered from this grief

With the most cruel way

Deserted to be alone

Abandoned to be free

Welke plechtigheid is er in dit overlijden te vinden?

De glimlach van een verrader, de eer van verraad

Hoe troost kan men vinden in de somberste nachten?

Welke troost voor schuldgedreven geest, bezoedeld hart?

Twee beteuterde figuren die zich in peilloze duisternis aan elkaar vastklampen

In een maalstroom van wanhoop die elkaars glans dimmen

En de helft van zijn bloed loopt als het mijne

Geestverwant voor mij

Maar de glans in zijn ogen

Herinner aan degene die voor altijd weg is

Wanneer dromen me voorbij dit leven voeren

Om sluiernevel te verdunnen

Ik rust in stilte

Op zijn plaats levenloos en verlaten

Lang zijn de midwinternachten

Omdat de wil om te leven is gestorven

Het onverwarmende licht verdwijnen

Herinneringen aan het leven oproepen

Van het lang verloren leven

Begraven in as van liefde en vreugde

Begraven in as van liefde en vreugde

En de helft van zijn bloed bloedt zoals het mijne

Geestverwant, maar toch vrij

Maar de glans in zijn ogen

Abates voor mijn schuld boeit hem ook

Welke verhevenheid is er in deze liefde te vinden?

Het vertrouwen van Weakling, de moraal van de bedrieger

Er is geen toekomst voor een zoon onder deze last van verdriet

Geen aanleiding om deze gekwelde geest opzij te lopen

Twee beteuterde figuren die zich in peilloze duisternis aan elkaar vastklampen

In een maalstroom van wanhoop onderdrukt vader de enige glans

Terwijl het einde langzaam nadert

Onze paden moeten nu uit elkaar gaan

Druk langzaam af

Ketenen ontketend, opbeurend

Meer dan menige vermoeide competitie

Waar dimlicht avondsterren doet ontstaan

Aan de boomgrens van verre, verslindende bossen

Wacht op mijn demonen, die dit verlangen belichamen

Beter om nu te slapen op de veranda van een vreemdeling

Vind huis op vreemde bodem

Laat de zon stralen voor een verlaten kind

Dan aan een vader in wanhoop

Ontdaan van dit verdriet

Met de meest wrede manier

Verlaten om alleen te zijn

Verlaten om vrij te zijn