Wieśniacze Życie - Grzegorz Turnau

W groty lesistej otulon ciszę

O kłamny świat nie troszczę się

Gdy chłodem letnim wietrzyk tchnie

Gdy topól liście z lekka kołysze

Z łagodnym szmerem fale się toczą

Brzeg szmaragdową czarą lśni

W pucharkach srebrnych dając mi

Wodę bez zdrady — jasną, przeźroczą

O, ty!

Zgryzoty nie skryte chmurą

Wieśniacze życie

O, ty!

Przetkana cierniem sowicie

Królów purpuro

Przechodzącemu wśród łąk poecie

Kobierca ściele barwną błoń

Zielona Flory hojnej dłoń -

Misternie tkaną w wiosenne kwiecie

Zbłąkany w leśnych ciń wirydarzy

Wsłuchany w dźwięk ptaszęcych pień

Na dworski świat — nikły jak cień -

Patrzę z uśmiechm pogodnym w twarzy

O, ty!

Zgryzoty nie skryte chmurą

Wieśniacze życie

O, ty!

Przetkana cierniem sowicie

Królów purpuro (…)

Stilte is verpakt in de beboste grotten

Ik geef niets om een ​​leugenachtige wereld

Als de zomerbries gekoeld is

Wanneer de populier een beetje zwaait

De golven rollen in met een zacht gemurmel

De kust glanst van smaragd glas

In zilveren bekers, geef me

Water zonder verraad - helder, transparant

Oh jij!

Zorgen niet verborgen door een wolk

boerenleven

Oh jij!

Rijkelijk afgewisseld met doornen

Paarse koningen

Een dichter die door de weilanden trekt

Het tapijt is gemaakt van een gekleurde zon

Groene Flora van een gulle hand -

Ingewikkeld geweven in een lentebloem

Een verdwaalde man in de bossen van het klooster

Luisteren naar het geluid van de slurf van een vogel

Naar de wereld van de rechtbank - zwak als een schaduw -

Ik kijk met een vrolijke lach op mijn gezicht

Oh jij!

Zorgen niet verborgen door een wolk

boerenleven

Oh jij!

Rijkelijk afgewisseld met doornen

Paarse koningen (...)