La traversée - Grand Corps Malade, Francis Cabrel

C’est moi qui tiens le p’tit troquet de ce côté-ci de la place

J’ai des clients fidèles, des piliers de bar et de terrasse

Je garde un mot et un sourire pour chacun d’eux, c’est mon métier

Mais je n’ai d’yeux que pour elle, c’est la plus jolie du quartier

Assise, les jambes croisées, de grands yeux verts comme des calots

Elle aime rester dehors et siroter sa menthe à l’eau

Mais c’est la fin d’après-midi et quand le soleil s'étire

Toute ma terrasse se met à l’ombre et je vois la belle partir

C’est moi qui tiens le grand café

De l’autre coté de la place

Quand vient la fin de la journée

J’récupère les clients d’en face

Car le soleil de 18 heures

Inonde mes tables et nos visages

Imaginez mon bonheur

Quand vient la plus belle du village

Oh, c’est la traversée

Oh, je la vois s'éloigner

Oh, c’est la traversée

Oh, je la vois s’approcher

Je reste muet les pieds cloués, les bras ballants, la mort dans l'âme

Car comme chaque jour, le soleil a réorienté ses flammes

Alors la belle m’a laissé là, seul dans ma peine et ma pénombre

Je vois sa silhouette rétrécir et s'éclairer dans l’autre monde

Je prends le soleil dans les yeux

Celui qui dessine les contours

De celle qui remplit tous mes vœux

L’amour s’approche à contre-jour

Puis elle s’assoie de toute sa classe

Croise ses jambes interminables

Elle est à moi sur ma terrasse

Je toise au loin l’autre minable

Mes yeux la suivent nerveusement, elle a repris une menthe à l’eau

Je vois le sourire arrogant du gars d’en face, le vieux salaud

Tant qu’le soleil se couche à l’ouest, je serai le perdant de ce jeu

À moins qu’un jour j’ose le geste, au grand café mettre le feu

Ombre contre soleil, cette traversée dure depuis la Rome antique

Les belles femmes aiment la lumière

N’y voyez pas de symbolique

Oh, c’est la traversée

Oh, je la vois s'éloigner

Oh, c’est la traversée

Oh, je la vois s’approcher

Oh, c’est la traversée

Oh, je la vois s'éloigner

Oh, c’est la traversée

Oh, je la vois, je la vois

Je la vois

Ik ben degene die de kleine bar aan deze kant van het plein runt

Ik heb trouwe klanten, bar- en terraspilaren

Ik bewaar een woord en een glimlach voor elk van hen, het is mijn taak

Maar ik heb alleen oog voor haar, ze is de mooiste van de buurt

Zittend in kleermakerszit, grote groene ogen als petten

Ze blijft graag buiten en nipt van haar munt

Maar het is laat in de middag en wanneer de zon zich uitstrekt

Mijn hele terras gaat in de schaduw en ik zie de schoonheid vertrekken

Ik ben degene die het grote café runt

Aan de andere kant van het plein

Als het einde van de dag komt

Ik haal klanten aan de overkant op

Omdat de zon van 18.00 uur

Overstroomt mijn tafels en onze gezichten

stel je mijn geluk voor

Wanneer komt de mooiste van het dorp?

Oh, dit is de oversteek

Oh, ik zie haar weglopen

Oh, dit is de oversteek

Oh, ik zie haar aankomen

Ik sta stil met mijn voeten vastgespijkerd, armen bungelend, de dood in mijn ziel

Want zoals elke dag heeft de zon zijn vlammen omgeleid

Dus de schoonheid liet me daar, alleen in mijn pijn en mijn duisternis

Ik zie haar figuur krimpen en oplichten in de andere wereld

Ik neem de zon in mijn ogen

Degene die de contouren tekent

Van degene die al mijn wensen vervult

Liefde nadert tegen het licht in

Dan zit ze haar hele klas neer

Kruis haar eindeloze benen

Ze is van mij op mijn terras

Ik staar de andere zielig weg

Mijn ogen volgen haar zenuwachtig, ze nam weer een muntje

Ik zie de arrogante glimlach van de man aan de overkant, de oude klootzak

Zolang de zon ondergaat in het westen, ben ik de verliezer in dit spel

Tenzij ik op een dag het gebaar durf te maken, in het grote café in brand gestoken

Schaduw tegen de zon, deze reis duurt van het oude Rome

Mooie vrouwen houden van het licht

Zie er geen symboliek in

Oh, dit is de oversteek

Oh, ik zie haar weglopen

Oh, dit is de oversteek

Oh, ik zie haar aankomen

Oh, dit is de oversteek

Oh, ik zie haar weglopen

Oh, dit is de oversteek

Oh, ik zie haar, ik zie haar

ik zie haar