Nostalgies - Gerard Lenorman

Toutes les cloches des églises

Sonnent le glas de nos campagnes

Je sais que nos miroirs se brisent

Au mur du château de Versailles

Nostalgie, nostalgie, nostalgie, nostalgie

Je suis la forêt de Senlis de tous ces chênes qu´on abat

Je suis le dernier cerf de France qu´on attend au bout d´un fusil

Tu vois, tu vois je suis le train qui traversait les villages de montagne

Ils ont laissé rouiller mes rails et moi je vieillis là tout seul dans un hangar

Je veux mourir en pyramide

Devant l´Egypte et ses trésors

Plutôt que vivre en Polaroïd

Sur une photo Technicolor

Je pense à toi Monsieur Mermoz

La baie de Rio a bien changé, tu sais

L´aventure aujourd’hui, c´est autre chose

Un petit bonhomme dans une bande dessinée

Aujourd´hui les cap-horniers sont inutiles

Et la Terre de Feu est en exil

Le temps, le temps, le temps, le temps

Ca n´arrange rien le temps

Le temps, le temps, le temps

Aujourd’hui c´est demain le temps

Et dans nos villes solitaires

On est des gens bien ordinaires

Eh, je pense à toi Don Quichotte de la Mancha

Et je cours après tes moulins à vent

Et qu´est-ce qu´on me dit?

Tu sais ce qu´on me dit?

Que je suis fou, eh oui que je suis fou

Comme ces hommes qui font la guerre et qui n´osent plus se battre en duel

Regarde, on n´est même plus des animaux, on est déjà des robots

L´amour n´existe que dans les livres

Déshabillé, tout en couleurs

Les jeunes filles en crinoline

Aimer les oiseaux et les fleurs

Moi, et moi je n´ai plus que la musique et des chansons pour leur parler

Je serai le dernier romantique

Avant que l´ordinateur X m´ait définitivement déprogrammé

Moi, moi si tu me donnes un arc-en-ciel

Je bâtirai des châteaux forts dans les brumes

Et dans les aurores loin du ciel bleu de l´Atlantique et loin

Loin du gris des villes du nord

Ma nostalgie est différente

On m´a pas fait de souvenirs

Et je suis un enfant qui invente

Je n´ai vécu qu´en avenir

Oh, on nous a trop souvent menti avec des chiffres

Avec des dates qui ne voulaient rien dire

Avec des rois des empereurs des présidents

Des murs de Berlin et des murailles de Chine

Les murs, les murs ne servent plus à rien, les murs

Et il serait temps qu´on vous le dise

Vous parlez trop, nous avons besoin de silence

Tout est chronométré la vie, l´amour, la mort

On ne pourra même plus battre nos propres records

Il faudra bien les casser, les chronomètres

Et vivre, vivre au rythme des saisons s´il nous en reste

Quand je pense qu´on nous amuse avec des satellites

Quand je pense qu´on nous amuse avec des nouvelles planètes

Alors qu´ici on bousille tout, les forêts, les océans, les rivières

On bousille tout, le coeur des hommes

Si nos consciences pouvaient se déranger

Se déranger aussi souvent que nos téléphones

Je ne veux plus croire en nos croyances

D´un Dieu pour chaque religion

S´il y en a un qui nous entend

Qu´il chante avec moi ma chanson

Je te parle à toi qui es dans ton bureau

Dans ton usine ou sur un tracteur

Je chante pour les hommes du nouveau monde

Pour toi, Pedro de Madrid, Gianni de Milan, Jeremy de San Francisco

Pour vous dire quoi?

Eh bien, pour vous dire que j´ai peur

Peur de nos avions qui vont trop vite

De ces pays que je ne rencontrerai jamais

Quand je ne veux plus que nos paroles soient entendues comme une langue

étrangère

Non je ne veux plus, je veux que nous ayons le temps de vivre tous

Le temps de sentir le soleil qui nous brûle, et le vent qui nous décoiffe

Le temps de regarder les abeilles, les écureuils

Le temps de parler à nos enfants, le temps d´oublier la terreur

La violence, la bêtise, que les hommes redeviennent des hommes

Et la terre un jardin, que la paix soit dans nos coeurs

Et que notre volonté soit faite, nostalgie

Nostalgie, planète Dieu

J´irai vers toi prendre ma place, j´irai vers toi

Nostalgie, nostalgie, nostalgie je t´aime

Alle kerkklokken

Tol de doodsklok van onze campagnes

Ik weet dat onze spiegels breken

Op de muur van het paleis van Versailles

Nostalgie, nostalgie, nostalgie, nostalgie

Ik ben het bos van Senlis van al deze eiken die we hebben gekapt

Ik ben het laatste hert in Frankrijk dat aan het einde van een geweer wordt verwacht

Zie je, je ziet dat ik de trein ben die door de bergdorpen reed

Ze laten mijn rails roesten en ik verouder hier helemaal alleen in een schuur

Ik wil in piramide sterven

Voor Egypte en zijn schatten

In plaats van in Polaroid te leven

Op een Technicolor-foto

Ik denk aan u meneer Mermoz

Rio Bay is veel veranderd, weet je?

Avontuur vandaag is iets anders

Een kleine man in een stripverhaal

Vandaag zijn de cape horniers nutteloos

En Tierra del Fuego is in ballingschap

Tijd, tijd, tijd, tijd

Het weer helpt niet mee

Tijd, tijd, tijd

Vandaag is morgen de tijd

En in onze eenzame steden

We zijn heel gewone mensen

Hé, ik denk aan je Don Quichot de la Mancha

En ik ren achter je windmolens aan

En wat wordt mij verteld?

Weet je wat ze me vertellen?

Dat ik gek ben, ja ik ben gek

Zoals die mannen die oorlog voeren en die geen duel meer durven aan te gaan

Kijk, we zijn niet eens meer dieren, we zijn al robots

Liefde bestaat alleen in boeken

Uitgekleed, alles in kleur

Jonge meisjes in hoepelrokken

liefde vogels en bloemen

Ik, en ik heb alleen nog muziek en liedjes om met ze te praten

Ik zal de laatste romanticus zijn

Voordat computer X mij permanent deprogrammeerde

Ik, ik als je me een regenboog geeft

Ik zal kastelen bouwen in de mist

En in de aurora's ver van de blauwe luchten van de Atlantische Oceaan en ver weg

Ver van het grijs van de noordelijke steden

Mijn nostalgie is anders

Ik heb geen herinneringen gemaakt

En ik ben een kind dat uitvindt

Ik leefde alleen in de toekomst

Oh, we zijn te vaak voorgelogen met cijfers

Met dates die niets betekenden

Met koningen keizers presidenten

Van de muren van Berlijn en de muren van China

De muren, de muren zijn nutteloos, de muren

En het is tijd dat we het je vertellen

Je praat te veel, we hebben stilte nodig

Alles is getimed leven, liefde, dood

We kunnen niet eens meer onze eigen records breken

We zullen ze moeten breken, de stopwatches

En leef, leef met het ritme van de seizoenen als we nog over hebben

Als ik denk dat we plezier hebben met satellieten

Als ik denk dat we plezier hebben met nieuwe planeten

Terwijl we hier alles verpesten, de bossen, de oceanen, de rivieren

We verknoeien alles, het hart van mannen

Als onze gewetens elkaar konden storen

Val elkaar net zo vaak lastig als onze telefoons

Ik wil niet langer in onze overtuigingen geloven

Van een God voor elke religie

Als er iemand is die ons hoort

Laat hem met mij mijn lied zingen

Ik heb het tegen jou die in jouw kantoor zit

In uw fabriek of op een tractor

Ik zing voor de mannen van de nieuwe wereld

Voor jou, Pedro uit Madrid, Gianni uit Milaan, Jeremy uit San Francisco

Om je wat te vertellen?

Nou, om je te zeggen dat ik bang ben

Bang dat onze vliegtuigen te snel gaan

Van die landen die ik nooit zal ontmoeten

Wanneer ik niet langer wil dat onze woorden worden gehoord als een taal

buitenlands

Nee, ik wil niet meer, ik wil dat we allemaal tijd hebben om te leven

Tijd om de zon te voelen branden en de wind door ons haar te voelen waaien

Tijd om naar de bijen, de eekhoorns te kijken

Tijd om met onze kinderen te praten, tijd om de terreur te vergeten

Het geweld, de domheid, dat mannen weer mannen worden

En de aarde een tuin, vrede zij in onze harten

En onze wil geschiede, nostalgie

Nostalgie, planeet God

Ik kom naar jou, neem mijn plaats in, ik kom naar jou

Nostalgie, nostalgie, nostalgie Ik hou van jou