Ma solitude - Georges Moustaki

Pour avoir si souvent dormi, avec ma solitude,

Je m’en suis faite presque une amie, une douce habitude.

Elle ne me quitte pas d’un pas, fidele comme une ombre.

Elle m’a suivi ca et la, aux quatres coins du monde.

Non, je ne suis jamais seul, avec ma solitude.

Quand elle est au creux de mon lit, elle prend toute la place,

Et nous passons de longues nuits, tous les deux face a face.

Je ne sais vraiment pas jusqu’ou, ira cette complice,

Faudra-t-il que j’y prenne gout, ou, que je reagisse?

Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.

Par elle, j’ai autant appris, que j’ai verse de larmes.

Si parfois je la repudie, jamais elle ne desarme.

Et, si je preferais l’amour, d’une autre courtisane,

Elle sera a mon dernier jour, ma dernire compagne.

Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.

Non, je ne suis jamais seul avec ma solitude.

Omdat ik zo vaak geslapen heb, met mijn eenzaamheid,

Ik maakte er bijna een vriend van, een zoete gewoonte.

Ze verlaat me nooit, trouw als een schaduw.

Ze volgde me hier en daar, naar de vier hoeken van de wereld.

Nee, ik ben nooit alleen, met mijn eenzaamheid.

Als ze in de put van mijn bed ligt, neemt ze alle ruimte in beslag,

En we brengen lange nachten door, allebei van aangezicht tot aangezicht.

Ik weet echt niet hoe ver deze handlanger zal gaan,

Moet ik het leuk vinden, of moet ik reageren?

Nee, ik ben nooit alleen met mijn eenzaamheid.

Van haar heb ik evenveel geleerd als tranen.

Als ik haar soms afwijs, ontwapent ze nooit.

En als ik de liefde van een andere courtisane verkoos,

Ze zal mijn laatste dag zijn, mijn laatste metgezel.

Nee, ik ben nooit alleen met mijn eenzaamheid.

Nee, ik ben nooit alleen met mijn eenzaamheid.