Votre Fille A 20 Ans - Georges Moustaki, Georges

Votre fille a vingt ans, que le temps passe vite

Madame, hier encore elle était si petite

Et ses premiers tourments sont vos premières rides

Madame, et vos premiers soucis

Chacun de ses vingt ans pour vous a compté double

Vous connaissiez déjà tout ce qu’elle découvre

Vous avez oublié les choses qui la troublent

Madame, et vous troublaient aussi

On la trouvait jolie et voici qu’elle est belle

Pour un individu presque aussi jeune qu’elle

Un garçon qui ressemble à celui pour lequel

Madame, vous aviez embelli

Ils se font un jardin d’un coin de mauvaise herbe

Nouant la fleur de l'âge en un bouquet superbe

Il y a bien longtemps qu’on vous a mise en gerbes

Madame, le printemps vous oublie

Chaque nuit qui vous semble à chaque nuit semblable

Pendant que vous rêvez vos rêves raisonnables

De plaisir et d’amour ils se rendent coupables

Madame, au creux du même lit

Mais coupables jamais n’ont eu tant d’innocence

Aussi peu de regrets et tant d’insouciance

Qu’ils ne demandent même pas votre indulgence

Madame, pour leurs tendres délits

Jusqu’au jour où peut-être à la première larme

A la première peine d’amour et de femme

Il ne tiendra qu'à vous de sourire Madame

Madame, pour qu’elle vous sourie…

Je dochter is twintig, wat vliegt de tijd

Mevrouw, gisteren was ze nog zo klein

En zijn eerste kwellingen zijn je eerste rimpels

Mevrouw, en uw eerste zorgen

Elk van zijn twintig jaar voor jou telde dubbel

Je wist alles al wat ze ontdekt

Je bent de dingen vergeten die haar dwarszitten

Mevrouw, en u ook lastiggevallen

We dachten dat ze mooi was en nu is ze mooi

Voor iemand die bijna net zo jong is als zij

Een jongen die lijkt op degene voor wie

Mevrouw, u had verfraaid

Van een stukje onkruid maken ze een tuin

De bloei van het leven binden in een prachtig boeket

Het is lang geleden dat je geschoren bent

Mevrouw, de lente vergeet u

Elke nacht lijkt elke nacht hetzelfde

Terwijl je je redelijke dromen droomt

Aan plezier en liefde zijn ze schuldig

Mevrouw, in de holte van hetzelfde bed

Maar de schuldigen hadden nog nooit zoveel onschuld

Zo weinig spijt en zo veel roekeloosheid

Dat ze niet eens om je verwennerij vragen

Mevrouw, voor hun tedere misdaden

Tot de dag dat misschien bij de eerste traan

Bij het eerste verdriet van liefde en vrouw

Het is aan jou om te glimlachen Madam

Mevrouw, zodat ze naar u lacht...