Les amis de Georges - Georges Moustaki

Les amis de Georges étaient un peu anars

Ils marchaient au gros rouge et grattaient leurs guitares

Ils semblaient tous issus de la même famille

Timides et paillards et tendres avec les filles

Ils avaient vu la guerre ou étaient nés après

Et s'étaient retrouvés à Saint-Germain-des-Prés

Et s’il leur arrivait parfois de travailler

Personne n’aurait perdu sa vie pour la gagner

Les amis de Georges avaient les cheveux longs

A l'époque ce n'était pas encore de saison

Ils connaissaient Verlaine, Hugo, François Villon

Avant qu’on les enferme dans des microsillons

Ils juraient, ils sacraient, insultaient les bourgeois

Mais savaient offrir des fleurs aux filles de joie

Quitte à les braconner dans les jardins publics

En jouant à cache-cache avec l’ombre des flics

Les amis de Georges, on les reconnaissait

A leur manière de n'être pas trop pressés

De rentrer dans le rang pour devenir quelqu’un

Ils traversaient la vie comme des arlequins

Certains le sont restés, d’autres ont disparu

Certains ont même la Légion d’honneur — qui l’eût cru?

Mais la plupart d’entre eux n’ont pas bougé d’un poil

Ils se baladent encore la tête dans les étoiles

Les amis de Georges n’ont pas beaucoup vieilli

A les voir on dirait qu’ils auraient rajeuni

Le cheveu est plus long, la guitare toujours là

C’est toujours l’ami Georges qui donne le la

Mais tout comme lui ils ne savent toujours pas

Rejoindre le troupeau ou bien marcher au pas

Dans les rues de Paris, sur les routes de province

Ils mendient quelquefois avec des airs de prince

En chantant des chansons du dénommé Brassens

George's vrienden waren een beetje anar

Ze liepen in het grote rood en tokkelden op hun gitaren

Ze leken allemaal uit dezelfde familie te komen

Verlegen en onzedelijk en teder met de meisjes

Ze hadden de oorlog gezien of zijn erna geboren

En had elkaar ontmoet in Saint-Germain-des-Prés

Wat als ze soms werken?

Niemand zou zijn leven hebben verloren om het te verdienen

George's vrienden hadden lang haar

Het was toen nog niet in het seizoen

Ze kenden Verlaine, Hugo, François Villon

Voordat we ze in microgroeven opsluiten

Ze vloekten, ze vloekten, beledigden de bourgeois

Maar wist bloemen te geven aan de meisjes van vreugde

Zelfs als dat betekent dat je ze in openbare tuinen moet stropen

Verstoppertje spelen met de schaduw van de politie

George's vrienden, we herkenden ze

Op hun manier om niet te gehaast te zijn

Om in de rij te vallen om iemand te worden

Ze gingen door het leven als harlekijnen

Sommige zijn gebleven, andere zijn verdwenen

Sommigen hebben zelfs het Legioen van Eer - wie had dat gedacht?

Maar de meesten gaven geen krimp

Ze lopen nog steeds met hun hoofd in de sterren

George's vrienden zijn niet veel ouder geworden

Als je naar ze kijkt, lijkt het alsof ze jonger zijn geworden

Het haar is langer, de gitaar is er nog

Het is altijd mijn vriend Georges die de toon zet

Maar net als hij weten ze het nog steeds niet

Sluit je aan bij de kudde of loop in de pas

In de straten van Parijs, op de wegen van de provincie

Ze bedelen soms met de houding van een prins

Liedjes zingen van een zekere Brassens