Alexandrie - Georges Moustaki

Je vous chante ma nostalgie

Ne riez pas si je rougis

Mes souvenirs n’ont pas vieilli

J’ai toujours le mal du pays

Ça fait pourtant vingt-cinq années

Que je vis loin d’où je suis né

Vingt-cinq hivers que je remue

Dans ma mémoire encore émue

Le parfum, les odeurs, les cris

De la cité d’Alexandrie

Le soleil qui brûlait les rues

Où mon enfance a disparu

Le chant, la prière à cinq heures

La paix qui nous montait au coeur

L’oignon cru et le plat de fèves

Nous semblaient un festin de rêve

La pipe à eau dans les cafés

Et le temps de philosopher

Avec les vieux, les fous, les sages

Et les étrangers de passage

Arabes, Grecs, Juifs, Italiens

Tous bons Méditerranéens

Tous compagnons du même bord

L’amour et la folie d’abord

Je veux chanter pour tous ceux qui

Ne m’appelaient pas Moustaki

On m’appelait Jo ou Joseph

C'était plus doux, c'était plus bref

Amis des rues ou du lycée

Amis du joli temps passé

Nos femmes étaient des gamines

Nos amours étaient clandestines

On apprenait à s’embrasser

On n’en savait jamais assez

Ça fait presque une éternité

Que mon enfance m’a quitté

Elle revient comme un fantôme

Elle me ramène en son royaume

Comme si rien n’avait changé

Et que le temps s'était figé

Elle ramène mes seize ans

Elle me les remet au présent

Pardonnez-moi si je radote

Je n’ai pas trouvé l’antidote

Pour guérir de ma nostalgie

Ne riez pas si je rougis

On me comprendra, j’en suis sûr

Chacun de nous a sa blessure

Son coin de paradis perdu

Son petit jardin défendu

Le mien s’appelle Alexandrie

Et c’est là-bas, loin de Paris

Ik zing je mijn nostalgie

Lach niet als ik bloos

Mijn herinneringen zijn niet verouderd

Ik heb nog steeds heimwee

Het is vijfentwintig jaar geleden

Dat ik ver woon van waar ik geboren ben

Vijfentwintig winters die ik roer

In mijn geheugen nog steeds bewogen

De geur, de geuren, het geschreeuw

Van de stad Alexandrië

De zon die de straten verbrandde

waar mijn jeugd verdween

Het lied, het gebed om vijf uur

De vrede die naar onze harten steeg

Rauwe ui en tuinbonenschotel

We leken wel een droomfeest

De waterleiding in cafés

En tijd om te filosoferen

Met de oude, de gekke, de wijze

En het passeren van vreemden

Arabieren, Grieken, Joden, Italianen

Allemaal goede Mediterranen

Alle metgezellen aan dezelfde kant

Liefde en waanzin eerst

Ik wil zingen voor iedereen die

Noemde me niet Moustaki

Ze noemden me Jo of Joseph

Het was zoeter, het was korter

Vrienden van de straat of van de middelbare school

Vrienden van de goede oude tijd

Onze vrouwen waren kinderen

Onze liefdes waren clandestien

We leerden zoenen

We wisten nooit genoeg

Het is bijna een eeuwigheid geleden

Dat mijn jeugd me verliet

Ze komt terug als een geest

Ze neemt me mee terug naar haar koninkrijk

Alsof er niets veranderd is

En de tijd stond stil

Ze brengt mijn zestien jaar terug

Ze geeft ze aan mij in het heden

Vergeef me als ik dwaal

Ik heb het tegengif niet gevonden

Om mijn nostalgie te genezen

Lach niet als ik bloos

Ik zal begrepen worden, dat weet ik zeker

Ieder van ons heeft zijn wond

Zijn stukje verloren paradijs

Zijn kleine verboden tuin

De mijne heet Alexandrië

En het is daar, ver van Parijs