Adolescence - Georges Moustaki

Je me souviens du temps oùj'étais un poète:

Je filais dans le vent sur ma motocyclette,

Ma guitare sur le dos et la tête pleine de mots.

Je m’arrêtais parfois pour cueillir une fleur,

Pour cueillir une fille sur le bord d’un chemin,

Ou bien lorsqu’il y avait une panne àmon moteur,

Et puis je repartais un peu plus loin.

Soleil ou mauvais temps, c'était toujours la fête:

Je dormais dans les champs parmi les pâquerettes,

Me lavais dans le ruisseau en écoutant les oiseaux.

Je volais quelques fruits et c'était un festin;

Le vin rouge était rare, mais l’ivresse était là.

Je ne mourais jamais ni de soif ni de faim,

Et je ne faisais rien de mes dix doigts.

Et puis de temps en temps je chantais àtue-tête;

Quand ça plaisait aux gens, je leur faisais la quête.

Ça ne rapportait pas lourd, mais c'était bien assez

Pour aller boire un verre avec tous les copains,

Les amis de toujours, de tous les continents,

Tous les gitans, tous les nomades musiciens,

Et tous ceux qui vivaient de l’air du temps.

Je me rappelle ce temps oùj'étais un poète

J'étais adolescent, ni ange ni trop bête.

Ce temps-làest révolu, je ne le reverrai plus,

Et s’il m’arrive de croiser sur mon chemin

Un de ceux qui ressemble àcelui que je fus,

Je lui fais un salut, un signe de la main.

C’est mon Adolescence que je salue.

Je lui fais un salut, un signe de la main,

Ou bien je fais semblant de ne l’avoir pas vu.

Ik herinner me toen ik een dichter was:

Ik reed te hard in de wind op mijn motor,

Mijn gitaar op mijn rug en mijn hoofd vol woorden.

Soms stopte ik om een ​​bloem te plukken,

Om een ​​meisje langs de weg op te pikken,

Of toen er een storing was in mijn motor,

En dan zou ik nog een stukje verder gaan.

Zon of slecht weer, het was altijd een feestje:

Ik sliep in de velden tussen de madeliefjes,

Gewassen in de beek luisterend naar de vogels.

Ik stal wat fruit en het was een feest;

Rode wijn was schaars, maar de roes was er.

Ik stierf nooit van dorst of honger,

En ik deed niets met mijn tien vingers.

En af en toe zong ik mee;

Als mensen het leuk vonden, vroeg ik het ze.

Het betaalde niet veel, maar het was genoeg

Om met alle vrienden iets te gaan drinken,

Vrienden voor het leven, van alle continenten,

Alle zigeuners, alle muzikale nomaden,

En al diegenen die leefden in de tijdgeest.

Ik herinner me dat ik een dichter was

Ik was een tiener, noch engel noch te dom.

Die tijd is voorbij, ik zal het nooit meer zien,

En als ik toevallig mijn pad kruis

Een van degenen die eruitziet als ik was,

Ik geef hem een ​​hallo, een zwaai.

Het is mijn adolescentie die ik groet.

Ik geef hem een ​​hallo, een zwaai,

Of ik doe net alsof ik het niet heb gezien.