17 ans - Georges Moustaki

17 ans, une femme, une enfant

Qui ne sait rien encore et découvre son corps

Que le soleil enivre et que la nuit délivre

17 ans, un sourire innocent

Et le regard docile sous un rideau de cils

Mais une faim de loup et une soif de tout

17 ans, des seins de satin blanc

Semblent narguer le vent de leur charme insolent

17 ans, et prendre encore le temps

Le temps de refuser le monde organisé

Et faire à l’heure présente un aujourd’hui qui chante

17 ans, et vivre à chaque instant

Ses caprices d’enfant, ses désirs exigeants

17 ans, j'étais adolescent

Et je le suis encore en découvrant ton corps

Comme un fruit éclaté, comme un cri révolté

17 ans, déjà, 17 ans, tu n’as

Que 17 ans, mon amour, mon enfant

17 jaar oud, een vrouw, een kind

Wie weet nog niks en ontdekt zijn lichaam

Moge de zon bedwelmen en de nacht verlossen

17 jaar oud, een onschuldige glimlach

En de volgzame blik onder een gordijn van wimpers

Maar de honger van een wolf en een dorst naar alles

17-jarige witte satijnen tieten

Lijkt de wind van hun brutale charme te bespotten

17, en nog steeds de tijd nemend

Tijd om de georganiseerde wereld te weigeren

En maak op dit moment een vandaag die zingt

17, en leef elk moment

Zijn kinderlijke grillen, zijn veeleisende verlangens

17 jaar oud, ik was een tiener

En ik ben nog steeds je lichaam aan het ontdekken

Als een uitbarsting van fruit, als een opstandige kreet

17 jaar oud, al, 17 jaar oud, dat heb je niet

Slechts 17, mijn liefde, mijn kind