В небо - G-Nise

Ты, улетая от меня, искала счастье там

В их чужих руках, где нет любви, где лишь пустота…

Пролетала города, ничего не находя,

Возвращалась ко мне, чтоб почувствовать тепла.

Затем снова в полет, но крылья устали летать.

И твоя боль не пройдет, снова пишешь мысли в тетрадь.

Знаешь все наперед, но не хочешь без любви погибать.

Сердце ничего не найдет, суждено одному умирать…

Припев:

В небо, в небо летела птица,

Но солнце не грело, она могла разбиться.

В небо, в небо снова летит птица,

Но солнце сжигает крылья.

Это ей не снится…

«Виновник ее слез» в моем протоколе.

Сердце из груди рвется, оно не просто колет.

Коли я стал тем, кто ее как щенка топит в боли.

Я как работник счастья ее просто уволен.

Она была на воле, но птицу заперли в клетке.

Восход солнца не встретить, на календаре метки.

Медленно руками касался ее нежного тела.

То ли хотела, то ли ненавидела это.

Расходились, но возвращалась обратно.

И по глазам не понимал, была ли она рада:

Жажда мести или искренность взгляда,

Ее мурашки от меня или прохлады?

Она моя загадка, загадывал, сдувая свечи

Беспечно, а у нее был взгляд застенчивый.

И эта встреча сделала нас обреченными.

Молча зачеркиваем наш сюжет красками черными…

Припев:

В небо, в небо летела птица,

Но солнце не грело, она могла разбиться.

В небо, в небо снова летит птица,

Но солнце сжигает крылья.

Это ей не снится…

Jij, wegvliegend van mij, zocht daar het geluk

In hun handen, waar geen liefde is, waar alleen leegte is...

Vloog steden, niets vindend,

Ze kwam bij me terug om de warmte te voelen.

Vlieg dan weer, maar de vleugels zijn het vliegen moe.

En je pijn zal niet verdwijnen, opnieuw schrijf je gedachten in een notitieboekje.

Je weet alles van tevoren, maar je wilt niet sterven zonder liefde.

Het hart zal niets vinden, het is voorbestemd om alleen te sterven...

Refrein:

Een vogel vloog de lucht in, de lucht in,

Maar de zon warmde niet op, hij kon breken.

Een vogel vliegt de lucht in, weer de lucht in,

Maar de zon verbrandt de vleugels.

Ze droomt niet...

"De boosdoener van haar tranen" in mijn protocol.

Het hart wordt uit de borstkas gescheurd, het is niet alleen maar steken.

Als ik degene zou worden die haar als een puppy van de pijn verdrinkt.

Als een werker van haar geluk, werd ik gewoon ontslagen.

Ze was vrij, maar de vogel zat opgesloten in een kooi.

Je zult de zonsopgang niet ontmoeten, er staan ​​markeringen op de kalender.

Raakte langzaam haar tedere lichaam aan met zijn handen.

Of ze wilde het, of ze haatte het.

Verstrooid, maar keerde terug.

En aan haar ogen begreep ik niet of ze blij was:

Dorst naar wraak of oprechtheid van het zien,

Haar kippenvel van mij of koelbloedigheid?

Ze is mijn raadsel, raden, kaarsjes uitblazen

Achteloos, maar ze had een verlegen blik.

En deze ontmoeting maakte ons gedoemd.

Stilletjes doorstrepen we ons perceel met zwarte verf ...

Refrein:

Een vogel vloog de lucht in, de lucht in,

Maar de zon warmde niet op, hij kon breken.

Een vogel vliegt de lucht in, weer de lucht in,

Maar de zon verbrandt de vleugels.

Ze droomt niet...