Не познали тепла - G-Nise

Измена — это порез по венам, душа — мерзкое бремя.

Ты жива, но для меня ты давно потеря!

Я был тебе предан, в итоге тобой предан,

А ты искала пользу во всем, причиняя вред нам.

Чувства не были в нас, так пуля пройдет обоих

Из моего горла в твое, быстро будто бы боинг.

Кровяными каплями двойка за верности экзамен.

Неудавшиеся чувства словно бы с сердца камень.

Мы на чистых листах разложили вмиг наши тела.

В этом продажном мире лишь от тебя ждал тепла.

Чувства в хлам.

Только мгла в глазах, но отложи дела,

Сложи красиво мое сердце битыми кусками стекла.

Припев:

Больше не помним мы, кем друг другу были мы.

Я прошу пару жалких вдохов у тебя взаймы.

Наши чаши полны ненависти, не воды.

У тебя нет меня, у неба нет луны.

Что с нами стало, скажи?

Если не ты, то кто огонь внутри меня тушил?

Ведь я к тебе пришитым был остатками души,

Ведь неспроста мой голос при виде тебя дрожит.

Надеялись стать богами, но так никем и не стали.

Под чёрными парусами восстали — тут же пали.

Эти вокзалы помнят всё то, что мы оставили.

Чтоб воплотить это ещё раз, я во снах молил.

Корабли уплыли, я поник без силы.

Где же ты была, когда меня жёстко месило?

Я затянулся твоей ненавистью, но не выдохнул.

Я утонул в твоей нечестности, но не вынырнул.

Я обещал уйти, но прежде обещали мы покинуть мир вдвоём,

Значит так суждено.

Сталь в тела как лёд.

Ты снова рядом.

По-прежнему наша кровать.

Я обниму тебя, как раньше.

И мы будем спать.

Припев:

Больше не помним мы, кем друг другу были мы.

Я прошу пару жалких вдохов у тебя взаймы.

Наши чаши полны ненависти, не воды.

У тебя нет меня, у неба нет луны.

Я посмотрю в последний раз… В эти родные мне глаза?

Но убеждаюсь снова: в них нет нас, в них нет пути назад.

Verraad is een snee in de aderen, de ziel is een gemene last.

Je leeft, maar voor mij ben je al lang een verlies!

Ik was je toegewijd, uiteindelijk werd ik door jou verraden,

En je zocht overal voordeel bij, waardoor je ons schade berokkende.

Gevoelens zaten niet in ons, dus de kogel gaat door beide

Van mijn keel naar de jouwe, snel als een Boeing.

Met bloeddruppels, een dubbeltje voor het getrouwheidsexamen.

Mislukte gevoelens zijn als een steen uit het hart.

We legden ons lichaam meteen op schone lakens neer.

In deze omkoopbare wereld werd alleen warmte van je verwacht.

Gevoelens in de prullenbak.

Alleen duisternis in de ogen, maar zet de dingen opzij,

Vouw mijn hart prachtig met gebroken stukjes glas.

Refrein:

We herinneren ons niet meer wie we voor elkaar waren.

Ik vraag je om een ​​paar ellendige ademhalingen te lenen.

Onze bekers zitten vol haat, geen water.

Je hebt mij niet, de lucht heeft geen maan.

Wat is er met ons gebeurd, vertel me?

Als jij het niet bent, wie heeft dan het vuur in mij geblust?

Per slot van rekening heb ik de overblijfselen van de ziel aan u genaaid,

Het is niet voor niets dat mijn stem trilt bij het zien van jou.

Ze hoopten goden te worden, maar ze werden niets.

Ze stegen op onder zwarte zeilen - ze vielen meteen.

Deze stations onthouden alles wat we hebben achtergelaten.

Om het weer te laten gebeuren, bad ik in mijn dromen.

De schepen zeilden weg, ik zakte krachteloos neer.

Waar was je toen ik hard werd geslagen?

Ik nam een ​​trekje van je haat, maar ademde niet uit.

Ik verdronk in je oneerlijkheid, maar kwam er niet uit.

Ik beloofde te vertrekken, maar eerst beloofden we samen de wereld te verlaten,

Het is dus voorbestemd.

Staal in het lichaam als ijs.

Je bent weer dichtbij.

Nog steeds ons bed.

Ik zal je omhelzen zoals vroeger.

En we zullen slapen.

Refrein:

We herinneren ons niet meer wie we voor elkaar waren.

Ik vraag je om een ​​paar ellendige ademhalingen te lenen.

Onze bekers zitten vol haat, geen water.

Je hebt mij niet, de lucht heeft geen maan.

Ik kijk voor de laatste keer... In die ogen die mij dierbaar zijn?

Maar ik ben er weer van overtuigd: er is geen wij in hen, er is geen weg terug in hen.