Lieto fine - Franco126

Ti aspetto per andare via, come avevo promesso

Anche se ciò di cui ero certo ora pare superfluo

E sembra che io vada avanti senza il mio permesso

Lungo questo viale che il mondo ha lasciato a se stesso

Ora che pure i fiori di plastica

Sembrano sul punto di appassire

Il tuo tono non ammette repliche

E il non dire prevale sul dire

Ed è vero, fatico a guardare in faccia la realtà

Sai, sto aspettando un momento che forse non arriverà mai

Chissà che succede dopo un lieto fine

Quando il pubblico in sala si alza e si appresta ad uscire

Restiamo da soli

Senza controfigure

Senza più i riflettori

Senza più le battute da dire

E forse davvero dovrei dare retta al buon senso

E invece mi trovo di nuovo in balia di me stesso

E certe parole conviene tenerle al coperto

E risponder a questo silenzio con altro silenzio

Ma ora gli alberi piangono resina

E le nubi rompono le righe

E sembrava tutto così semplice

Ma ora il senso non fa che sfuggire

Ed è vero, fatico a guardare in faccia la realtà

Sai, sto aspettando un momento che forse non arriverà mai

Chissà che succede dopo un lieto fine

Quando il pubblico in sala si alza e si appresta ad uscire

Restiamo da soli

Senza controfigure

Senza più i riflettori

Senza più le battute da dire

Ik wacht tot je vertrekt, zoals ik beloofd heb

Zelfs als wat ik nu zeker wist, overbodig lijkt

En het lijkt erop dat ik verder ga zonder mijn toestemming

Langs deze weg die de wereld aan zichzelf heeft overgelaten

Dat zijn nu ook de plastic bloemen

Ze lijken op het punt van verwelken

Je toon laat geen antwoorden toe

En niet zeggen prevaleert boven zeggen

En het is waar, ik heb moeite om de realiteit onder ogen te zien

Weet je, ik wacht op een moment dat misschien nooit komt

Wie weet wat er gebeurt na een happy end

Wanneer het publiek in de zaal opstaat en zich klaarmaakt om naar buiten te gaan

Laten we alleen zijn

zonder stunts

Zonder de schijnwerpers meer

Geen grappen meer te zeggen

En misschien moet ik echt naar gezond verstand luisteren

En in plaats daarvan vind ik mezelf weer overgeleverd aan mezelf

En bepaalde woorden moeten verborgen blijven

En beantwoord deze stilte met meer stilte

Maar nu huilen de bomen hars

En de wolken breken de lijnen

En het leek allemaal zo simpel

Maar nu ontsnapt alleen het gevoel

En het is waar, ik heb moeite om de realiteit onder ogen te zien

Weet je, ik wacht op een moment dat misschien nooit komt

Wie weet wat er gebeurt na een happy end

Wanneer het publiek in de zaal opstaat en zich klaarmaakt om naar buiten te gaan

Laten we alleen zijn

zonder stunts

Zonder de schijnwerpers meer

Geen grappen meer te zeggen