Verso le stelle - Enrico Ruggeri

Triste come lo sguardo

di chi non pu?

vedere il sole,

lenta come il ritardo

di certe parole d’amore,

forte come la solitudine

quando lei non c'?,

?

la difficolta di vita in me.

Lunga come la spiaggia

senza le file di ombrelloni,

giunge come la pioggia

nelle sbagliate stagioni,

pesante come l’abitudine al ritmo che non vuoi,

?

la difficolt?

di vita in noi.

Povera come gli occhi

se chiedono il pane ai soldati,

lenta come i rintocchi

delle campane per gli arrestati,

fa male come il tempo

che fermare tu non puoi,

?

la miseria della vita in noi.

Anch’io sono nel fango

per?

guardo su le stelle

e le vedo cos?

belle

perch?

l’anima?

un concetto senza et?:

n?

famiglia n?

bandiera.

E la mia anima?

leggera come me che volo via

Triest als de look

van wie niet?

zie de zon,

langzaam als de vertraging

van bepaalde woorden van liefde,

sterk als eenzaamheid

als ze er niet is,

?

de moeilijkheid van het leven in mij.

Zo lang als het strand

zonder de rijen parasols,

het komt als regen

in de verkeerde seizoenen,

zwaar als gewoonte in het tempo dat je niet wilt,

?

de moeilijkheid?

van het leven in ons.

Arm als de ogen

als ze soldaten om brood vragen,

langzaam als de tol

klokken voor de gearresteerden,

het doet pijn als het weer

dat je niet kunt stoppen,

?

de ellende van het leven in ons.

ik zit ook in de modder

voor?

Ik kijk naar de sterren

en ik zie ze, want?

mooi

waarom?

de ziel?

een concept zonder leeftijd:

n?

familie nt?

vlag.

Hoe zit het met mijn ziel?

licht zoals ik dat wegvliegt