La medesima canzone - Enrico Ruggeri

Entrano parlando nei locali

e si raccontano da soli

e non dicono niente,

tra l’imbarazzo della gente,

e sono fuori tempo

mentre guardano nel vento un po' pi?

in l?.

E gli occhi cos?

vuoti e mai sereni,

sono forse troppo pieni

e si muovono in fretta

ma nessuno li aspetta:

non trovano pi?

scampo,

marcati da quel lampo inutile.

Qui, ci troviamo sempre qui, sempre immobili cos?

e restiamo sempre

soli.

Come finira?

Soli.

Quanto durer?

Soli, nella quotidianit?.

Sono immersi nella folle angloazione

di una strana religione,

e si portano via

ogni loro mania,

e nel comunicare

non riescono a voltare pagina.

Ed hanno nella testa tutto il giono

la medesima canzone

Ze komen pratend het pand binnen

en tegen zichzelf zeggen

en ze zeggen niets,

te midden van de verlegenheid van de mensen,

en ik heb geen tijd meer

terwijl ze wat meer tegen de wind in kijken?

in ik?.

En dat soort ogen?

leeg en nooit sereen,

ze zijn misschien te vol

en ze bewegen snel

maar niemand verwacht ze:

meer niet vinden?

ontsnappen,

gemarkeerd door die nutteloze flits.

Hier, we zijn altijd hier, altijd zo onbeweeglijk?

en we blijven altijd

alleen.

Hoe zal het eindigen?

Alleen.

Hoe lang blijft dat zo?

Alleen, in het dagelijks leven.

Ze zijn ondergedompeld in gekke angloation

van een vreemde religie,

en neem ze mee

hun elke manie,

en in het communiceren

ze kunnen niet verder.

En ze hebben de hele dag in hun hoofd

hetzelfde liedje