Quindici righe - Enrico Ruggeri

Non tornerà, non tornerà

Non mi ha certo detto parole di speranza

Forse nemmeno si ricorderà

Di un cielo, di una coperta e una stanza

E quando le anime le lasci da sole

Si mettono a fare rumore

E la notte si allunga e non finisce mai

E di giorno vorresti dormire

E diventa il tuo letto una sala s’aspetto

Di un treno che non può arrivare

Nemmeno stasera ti chiama;

Per forza, lei non chiamerà più

Ma quando una donna non ti ama

Sta vendicando un’altra

Che non hai amato tu

Het komt niet terug, het komt niet terug

Hij zei zeker geen hoopvolle woorden tegen mij

Misschien zal hij het zich niet eens herinneren

Van een lucht, een deken en een kamer

En wanneer de zielen je ze met rust laat

Ze beginnen lawaai te maken

En de nacht wordt langer en eindigt nooit

En overdag wil je slapen

En je bed wordt een wachtkamer

Van een trein die niet kan komen

Zelfs vanavond belt hij je niet;

Natuurlijk belt ze niet meer

Maar als een vrouw niet van je houdt

Hij wreekt een ander

Dat je niet van jezelf hield