La partecipazione - Enrico Ruggeri

Spero manchi una striscia di tempo

per tracciare bilanci.

Questa vita propone moltissimi agganci

e continua cos?,

accavallandoci i binari.

Ci trasporta cos?,

tra pochi attimi ordinari nell’imponderabile.

Non sarebbe nemmeno strano

dichiararsi contenti

col cervello che rotola in mezzo agli assenti.

Ma non basta cos?:

c'?

poco tempo e molta sete.

E non basta cos?

e questa quite dopo la tempesta

che non serve pi?.

Mai, non cambia mai

questa partecipazione

e ogni gesto ed ogni azione

hanno peso su di noi.

Non ci lascia mai il concetto del dettaglio:

ogni sguardo ed ogni sbaglio

fanno breccia su di noi.

E vorresi sorvolare, ma non puoi.

E l’umore che cambia altezza

come un otto volante,

e fatica a discernere quando?

importante.

E si parte da qui,

alla ricerca dell’ignoto.

E si fugge da qui

cercando un campo con un moto che perpetuo non sar?.

Mai, non cambia mai questa partecipazione

Ik hoop dat er een streepje tijd is

begrotingen op te stellen.

Dit leven biedt veel verbindingen

en gaat zo door,

de sporen oversteken.

Het draagt ​​ons zo,

in een paar gewone momenten in het onpeilbare.

Het zou niet eens vreemd zijn

zichzelf gelukkig verklaren

met de hersenen rollend tussen de afwezigen.

Maar dat is niet genoeg:

c '?

weinig tijd en veel dorst.

En is dit niet genoeg?

en dit vrij na de storm

dat hoeft niet meer.

Nooit, nooit verandert

deze deelname

en elk gebaar en elke actie

ze wegen op ons.

Hij laat ons nooit het concept van detail na:

elke blik en elke fout

ze breken door ons heen.

En je wilt overvliegen, maar dat kan niet.

Het is de stemming die van hoogte verandert

als een achtwieler,

en moeite om te onderscheiden wanneer?

belangrijk.

En het begint vanaf hier,

op zoek naar het onbekende.

En we vluchten van hier

op zoek naar een veld met een eeuwigdurende beweging die er niet zal zijn.

Verander nooit, nooit deze deelname