Il tempo (Che immobile va) - Enrico Ruggeri

Tavolo messo all’angolo con sopra le bevande,

noi ballavamo i lenti chiudendo le serrande.

Io mi sedevo timido e non mangiavo mai,

perch?

mi domandassero «Cos'hai?»

Tu gi?

desiderabile, io che crescevo piano,

io cos?

vulnerabile col mio bicchiere in mano

e raccontavo aneddoti, frutto di fantasia,

ma non osavo mai condurti via.

Questo rumore del tempo che va

?

un ritorno, una nuova partenza,

ma rimane la stessa presenza

che porto nel cuore.

Cambia, ma poco ci insegna

ogni giorno che scivoler?,

mentre una mano disegna

il percorso del tempo

che immobile va…

Le voci dai megafoni, le manifestazioni,

i furti dei microfoni, le giustificazioni.

Io consegnavo subito, poi me ne andavo via

Hoektafel met drankjes erop,

we dansten het langzaam sluiten van de luiken.

Ik zat verlegen en at nooit,

waarom?

ze vroegen me "Wat heb je?"

Jij al?

wenselijk, ik die langzaam groeide,

ik toch?

kwetsbaar met mijn glas in de hand

en ik vertelde anekdotes, vrucht van fantasie,

maar ik durfde je nooit weg te leiden.

Dit geluid van het verstrijken van de tijd

?

een terugkeer, een nieuw vertrek,

maar dezelfde aanwezigheid blijft

die ik in mijn hart draag.

Het verandert, maar het leert ons weinig

elke dag dat ik uitglijd,

terwijl een hand tekent

het tijdsverloop

welk eigendom gaat...

De stemmen van de megafoons, de demonstraties,

de diefstal van microfoons, rechtvaardigingen.

Ik heb meteen geleverd, toen liep ik weg