Il giudizio universale - Enrico Ruggeri

Lungo le file di sale

Andava il vento che pace non ha;

Pioggia di gocce di mare

Sopra il fango di città

File di muri di cera

In mano al vento che vero non è;

Sole che viene di sera

Non si spiegano perchè

E' la vita che piano muore

Ed il cielo non ha colore;

È la vita che si allontana

E il mondo grida il suo dolore

E' la vita che lenta cade

Tra la polvere delle strade

Una nuvola si allontana;

Guarda dove và

Siamo tutti qua

Ecco ci fanno chiamare

Siamo pronti a sapere di noi;

Sorsi di vino da bere

Con il pane che ci dai

Cosa dovevano fare allora

Quelli che furono re?

Ciò che dovevano dare

Loro presero per sè

E chi fece morire il cuore

Nella lotta per un potere

E chi fece cadere il fuoco

Lungo mille e più frontiere

E chi diede ai ragazzi spade

Tra la polvere delle strade

Ora sono venuti in fila

A chiedere pietà;

Sono tutti qua

E ci accompagneranno

Quelle verità

Che potevamo immaginare

Centinaia di anni fa

E ci ritroveranno

Le persone che

Non pensavamo di trovare

Qui con te

Nella luce che ora c'è

E' la luce che si risveglia

È la luce che ci assomiglia

Perchè tutta la vita è stata

Sempre della luce figlia

Una luce che si concede

Tra la polvere delle strade

Una nuvola si avvicina;

Ci raccoglierà

Siamo tutti qua

Siamo soli qua

Siamo soli

Langs de rijen kamers

De wind ging die vrede niet heeft;

Regen van zeedruppels

Boven de stadsmodder

Rijen wasmuren

In de hand van de wind is dat niet waar;

Zon komt in de avond

Ze leggen niet uit waarom

Het is het leven dat langzaam sterft

En de lucht heeft geen kleur;

Het is het leven dat vergaat

En de wereld schreeuwt om zijn pijn

Het is het leven dat langzaam valt

Tussen het stof van de straten

Een wolk beweegt weg;

Kijk waar het heen gaat

We zijn er allemaal

Hier bellen ze ons

We zijn klaar om over ons te weten;

Slokjes wijn om te drinken

Met het brood dat je ons geeft

Wat moesten ze dan doen?

Degenen die koningen waren?

Wat ze moesten geven

Ze namen het voor zichzelf

En wie heeft het hart vermoord?

In de strijd om de macht

En wie deed het vuur vallen?

Langs duizend en meer grenzen

En wie gaf de jongens zwaarden?

Tussen het stof van de straten

Nu staan ​​ze in de rij

om genade te vragen;

Ze zijn er allemaal

En zij zullen ons vergezellen

die waarheden

We kunnen ons voorstellen

Honderden jaren geleden

En ze zullen ons weer vinden

Mensen die

We hadden niet gedacht dat we zouden vinden

Hier met jou

In het licht dat nu is

Het is het licht dat ontwaakt

Het is het licht dat op ons lijkt

Omdat al het leven is geweest

Altijd van de lichte dochter

Een licht dat zichzelf toelaat

Tussen het stof van de straten

Een wolk nadert;

Hij komt ons ophalen

We zijn er allemaal

We zijn hier alleen

We zijn alleen